Image0001

Wiesław Ciczkowski

Rozdział 2

Ewolucja zadań polskiej pedagogiki społecznej

2.1. Zasadnicze pytania

Polska pedagogika społeczna dostarcza wiedzy naukowej opisującej środowiskowe uwarunkowania rozwoju i wychowania jednostek i grup społecznych, a także ukazującej modele przekształceń tych uwarunkowań na korzy stniejsze z punktu widzenia zdiagnozowanych potrzeb rozwojowych i wychowawczych. W opracowaniu tym będziemy poszukiwali odpow iedzi na następujące pytania:

1.    Jakie zakresy badań empirycznych i refleksji teoretycznej podejmowali polscy pedagodzy społeczni?

2.    Jakiej ewolucji ulegały te zakresy wraz z pojawianiem się nowych okresów historycznych w dziejach Polski, w czym utrzymywana była ciągłość, a w czym wywoływana była zmiana?

Kontekst naszej analizy wyznaczać będzie propozycja periodyzacji rozwoju polskiej pedagogiki społecznej. Od niej więc rozpoczniemy nasze rozważania. Wyodrębnione zostały cztery okresy rozwojowe.

2.2. Okresy rozwoju polskiej pedagogiki społecznej

W historii pedagogiki społecznej w Polsce można wyodrębnić cztery okresy rozwojowe.

I okres przypada na lata 1908-1939 z pewną kontynuacją w latach 1939-1945. Początkową cezurę czasową tego okresu wyznacza pierwsza próba sformułowania przedmiotu i zadań pedagogiki społecznej przez Helenę Radlińską w 190S r. w pracy Z zagadnień pedagogiki społecznej. Jest to okres tworzenia podstaw teoretycznych pedagogiki społecznej w Polsce. Głównym ośrodkiem rozwoju myśli pedagogiki społecznej było od 1925 roku Studium Pracy Społcczno-Oświatowęj Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Kierownikiem i założycielką tego studium była H. Radlińska. Po pierwszych próbach formułowania przedmiotu