IMG�27

110 ŁUłCI raUNDIUO

110 ŁUłCI raUNDIUO

jedyy

złudzeniem, które macie stworzyć, dla nas jest naszą rzeczywistością.

Milczy priti chwilą, potem podchodź! do Dyrektora i dodaje

Zresztą, nie tylko dla nas, uważa pan? Niech pan się nad tym zastanowi.

Potny mu w oczy

Czy potrafi mi pan powiedzieć, kim pan jest?

f wyciągniętym palcem wskazuje na Dyrektora DYREKTOR

zmieszany, M półuśmiechem Jak to: kim Jestem? Jestem sobąl

OJCIEC

A gdybym panu powiedział, te to nieprawda, bo pan jest mną?

DYREKTOR

Odpowiedziałbym, te pan jest wariat!

Aktorzy śmieją stę OJCIEC

Bardzo słusznie, że się państwo śmiejecie: bo tu się gra dla zabawy!

Do Dyrektora

Otói pan moie mi zarzucić, że tylko dla zabawy ten pan.

Wskazuje na Pierwszego Aktora który jest „sobą”, ma być „mną”, mną, który na odwrót jestem „tym”! Widzi pan, że schwytałem pana w pułapkę?

Aktorzy znowu się śmieją

DYREKTOR

rozzłoszczony

Przecież mówiło się już o tym przed chwilą! Znowu pan zaczyna?

ojciec

Nie* nie. Istotni* nio to chciałem powiedzieć. A nawet pronę, żeby pen zaprzestał tej zabawy...

PoUtąe no Pictwuą Aktorkę, fok gdyby chciał ropobtoc /#/ profitom

w sztukę! W sztuką która pan zazwyczaj uprawia ze swoimi aktorami* i znowu pytam pana powolnie: kim pan jest?

DYREKTOR

twrccoląc tlą do Aktorów, ntorlychonlo zdziwiony, a rotorom podrażniony

No wiecie, to jut doprawdy bezczelność! Ktoś etę podaje u postać fikcyjną i pyta mnie, kim jestem I

OJCIEC

s godnością, oto bot pychy

Postać fikcyjna mole zawsze zapytać człowieka, kim jest. Ponieważ postać taka ma naprawdę własne swoja Zycie określone swoistymi cechami, na podstawie których za* wsze jest „kimś". Gdy tymczasem człowiek — nie mówią teraz o panu — człowiek tak w ogóle, mole być „nikim**, DYREKTOR

No taki Ale pan pyta o to mnie, który jestem dyrektorem! Kierownikiem trupy aktorskiejl Rozumie pan?

OJCIEC

•tłumionym głosem, z pełną elodycty pokorą Tylko dlatego, żeby się dowiedzieć, czy pan naprawdę widzi siebie takim, jakim pan jest obecnie... tok jak na przykład widzi pan siebie teraz z perspektywy czasu takim, jakim pan był niegdyś* ze wszystkimi złudzeniami, ze światem przeżyć wewnętrznych, z tym, co pana otaczało, i tak, jak się to panu wówczas przedstawiało —

I było, było dla pana rzeczywistościąI Otóż. wracając my-