Kubiak VII 3 jpeg

Tam, gdzie leż inne wiersze: poszły w ogień, Godne krótkiego życia, jak to wszystko,

130 Z czym się młodzieńcza pycha pośpieszyła. A dziś, gdy piąte zeszło pięciolecie I czas się zabrać do dzieł większych, oto Słyszę wołanie i ginę przedwcześnie,

I nic wysławię ciebie, jak pragnąłem,

: Ojczyzno, dawnych dziejów twych i królów, 1 tego, co na sławę zasługuje Dziś, zwłaszcza ślubu, jaki Zygmuntowi Przeznaczył ojciec, król nasz, i Ferdynand. Inni to po mnie uczynią. Co mogę,

* ‘'To czynię: modlę się, by żył i władał.

Pamiętający swego Janicjusza,

Żyjcie, druhowie, już teraz gotowi,

Aby pójść kiedyś moją drogą. Żegnaj,

Mój Antoninie, niech ci szczęście sprzyja i I twoim bliskim. Smutno mi, że nigdy Nie zdołam dowieść, jak ciebie miłuję.

Nie jest mi dane świadczyć wobec żywych O twojej trosce. Ale gdy odejdę Do tej krainy, gdzie mnie dobre duchy Pogodnie przyjmą do swojego grona,

Będę o tobie mówił. Jeśli, patrząc Na cień postaci mojej, ktoś zapyta,

Jak z tą zabójczą w moim ciele wodą,

7. chorą wątrobą i śledzioną mogłem Żyć dłużej, niźli zazwyczaj dopuszcza Bezwzględność takiej niemocy, odpowiem, Że jest wśród ludzi lekarz, co przewyższył Potęgę syna Apollinowego:

Tamten raz tylko przywołał z otchłani 'C *• Hipolitosa, a ten wiele razy

Z grobu dobywał mnie i zwodził Tarki, Chwilę wyroczni) odwlókł o dni wiele.

Jeśli nie oddał mi dawnego zdrowia.

o

Nie Jego wina w lym, lecz. niepożytej Choroby. Słabość niejedni) się leczy.

Któż, prócz Chrystusa, pokona puchlinę? Montan i Kassan, którzy wielką sławą Opromienili ziemię euganejską,

Nie mogli hydry' zniweczyć, choć ona •o Wtedy się ledwie we mnie wykluwała. Antonin musiał się zmagać z dojrzałym I już zwycięskim potworem. Nie wątpię.

Że wytrwałością byłby go pokonał,

Ckłyby zwycięstwo było w ludzkiej mocy'.

• i Zresztą mojemu rodowi się zdaje Ta śmierć pisana, mój ojciec przede mną Tak umarł. Tyle ciosów, tylu wrogów Zewsząd! Aż ręce omdlały lekarzom.

1 jeszcze więcej powiem, moje życic -¹ i OTy, co tak często życie mi przywracasz! -Sam to usłyszysz, kiedy przyjdziesz do mnie Po wielu latach - przyjdziesz ty i wszyscy, Których zostawiam. Bo żadnemu z ludzi lx>sy nie dały tu wiecznego domu.

*4-