out0018 jpeg

nie okazuje się to aż tak nowatorskie i źle ujmuje historię kina. Powt rżenie i sekwencja są elementami, którymi kino posługuje się od swej zarania. Pierwotnie wykorzystywało ono inne formy kultury popularne jak scenę, gazetę i powieść, i wkrótce już media te żywiły się wzajemn swoimi pomysłami. Kiedy już dorosło, kino robiło powtórnie filmy zr bione poprzednio. Na przykład model narracyjnego realizmu w Sokc Maltańskim (1941) był w istocie trzecią już ekranizacją powieści Ham-metta, a w latach 1908-1920 nakręcono sześć wersji powieści Stever. sona Dr Jekyll i Mr Hyde (Maltin, 1991; Wood, 1988). Historia kir.: pokazuje wiele przykładów dalszego ciągu jednego filmu, łącznie z tym. które zawierają całą serię powtórek: Sherlock Holmes (1922-1985), Tc rzan (1918-1989) i Thin Man (1934—1947) oraz wiele innych (Maltir. 1991). Podobnie: King Kong (1933) zrodził Son of Kong (1933) i Might-Joe Young (1949). Ponadto można przyw^rołać przykłady filmów świadc mie podkreślających własny status jako wytworu kulturowego poprzer sposób, w jaki bezpośrednio odnosi się do robienia filmów i spektakl. (Kawin, 1986).

Tak dalece, jak można uogólniać, można powiedzieć, że gatunki filmu opierają się na delikatnej mieszance powtórzenia i niespodzianki. Jak twierdził Ncalc, historycznie zmienny charakter gatunków, ich wzajemne pomieszanie, trudności z przypisaniem danego filmu do konkretneg gatunku, w połączeniu z hybrydyczną naturą gatunków jako całości, wszystko to znajdziemy już w historii kina i nie jest to cecha filmów współczesnych (Neale, 1990). Tak samo parodia gatunków ma o wiele dłuższą historię, niż to przyjmuje postmodernizm, podobnie jak „film. z epoki” starający sie zrekonstruować wcześniejszy okres historii w bardzo wystylizowany sposób. Przychodzą na myśl zwłaszcza westerny i filmy gangsterskie. Równie nieprzekonujące jest to, co teoria postmodernistyczna ma do powiedzenia o filmach nostalgicznych, twierdząc że takie filmy pasożytują na historii kina²¹. Są. rzecz jasna, filmy, które można nazwać nostalgicznymi. Jednak wiele innych, ocenianych w ten sposób, w większym stopniu interesuje się odnowieniem gatunków i wypracowaniem ich współczesnych postaci, aniżeli powtarzaniem tego, co minęło. Żar ciała (1981) jest czasami uważany za film nostalgiczny, ale wydaje się on dążyć do uwspółcześnienia obrazu kinowego i motywów seksu, pożądania i śmierci.

Starałem się pokazać niektóre trudności, na jakie napotyka postmodernizm w swoich interpretacjach współczesnego kina. Oznaki postmodernizmu odnajdywane w pewnych dziedzinach współczesnej kultury popularnej mogą być zarazem ledwie częściowe i specyficzne. Można sądzić, że podobne problemy pojawią się również w innych sferach kultury popularnej. Postmodernizmu nie można pomijać całkowicie, ale wydaje się on mieć różne teoretyczne i empiryczne ograniczenia. Jest on z pewnością niedostateczną podstawą dla rozwijania socjologii kultury popularnej.

194