P1000703

_{T nirT}NER W MAŁYM OOMKU

ludzie kłaniają się przed naszym

szyłam się, ze    ■Jg

mem...    _raęj_e na pół serio    -

netu—    nagie na poi am**

ji_{0 mi} na myśl, że tam na dole stoi M* Wtjm oknie, i psuje całe wrażenie...

;^_bv si'e lepiej ubierać, jako żona przyszłego

fcłaby^ lepiej ubierać.‘jako żona przyszł'^, mistrza.    ^^r

Powiedz jej: moja Maryniu, ubieraj się taU _r nic- potrzebowała wstydzie się ciebie. J

że-

vm

WANDA nagle, prawie obojętnie

Czy ty ją kochasz?

Co?

DOKTÓR wstaje Wybucha śmiechem

WANDA

niecierpliwie, prędko

Nie śmiej się... nie śmiej się!

Słucham.

DOKTÓR

WANDA Zzy ty kochasz Marynię?

fak, rozumie się.

DOKTÓR

WANDA j. w.    ‘Ęm

>obrze; tylko znowu się nie śmiej. Powiedziałem

po prostu: tak.

DOKTÓR

I cóz dalej?

^ANDA

się

OK by mnie kto kochał ,

, c hodziłabym jak ksi^niczka. ^nhiera»«bym

doktór

z żartobliwą powagą

\ r iebie nikt nie kocha?

WANDA

Nikt mi jeszcze tego nie powiedział

DOKTÓR

-\!o może kocha.

WANDA

Nie. to trzeba powiedzieć.

DOKTOR

Koniecznie?

WANDA

Tak; i nie tylko raz. Gdybym była żoną, to mąz

;siałby mi to mówić codziennie.

DOKTÓR

Dziękuję!... Codziennie!... Co dzień się starać

ha! Czy żona nie jest moją?

WANDA ironicznie

i- o z umie się... twoją własnością... tak pewną, jak przykład ten dom, który jest asekurowany-

doktór    .

Ha, ha! Widzisz!... 1 tak płaci * «

• • ę s,e drzwi z ogrodui ^^{odU m}