P1000750

i 24 T. R1TTNKR: W MAŁYM DOMKU

nagle

Teraz zobaczył... kłania się... poznał...

niespokojnie

ale przechodzi... nie idzie do mnie... Muszę ja go trochę... trzeba go ośmielić. Hej! Szymon! Rozumiesz pan? trzeba go ośmielić...

chce wyjść — u progu spotyka się z Wandę Jak się masz... czekaj... puść mię!

WANDA wchodząc

Dokąd?

DOKTÓR

szybko wychodząc

Nic... nic... zaraz wrócę.

Odchodzi.

SCENA IV WANDA, SIELSKI WANDA

ogląda się za DOKTOREM, potem do SIELSKIEGO Po co poszedł?

SIELSKI

Po kogoś... nie wiem... wszystko jedno... Zobaczył Szymona z dworca i poszedł za nim. Chce mówić z ludźmi.

WANDA

A tak...

SIELSKI

Tak, on bez nich żyć nie może... wszystko jedno kto: Szymon albo pani sędzina.

A tak...	WANDA SIELSKI
Wiedziałem, tanie...	że tak będzie. Teraz jest tylko py-WANDA

Niech pan nie kończy... Ja wiem, to będzie straszne. On bez nich żyć nie może... ale oni..

SIELSKI

Właśnie... oni bez niego żyją i żyć będą.

WANDA

Niech pan nie mówi.

SIELSKI

Pani to przecie sama czuje... pani sama wie, źe tak będzie.

WANDA

siada z westchnieniem i opuszcza ręce na kolana

Zawsze przychodzi ten upiór, którego człowiek się najwięcej boi.

Co pani?

SIELSKI WANDA

Nic. Ja to wiem z czasów, kiedy byłam dzieckiem... i miałam jeszcze takie straszne sny z upiorami.

SIELSKI

A to nie tak dawno.

WANDA

Nie wiem. Mnie się wydaje wszystko dawno... wszystko daleko za mną, nawet to, co było przed