P1000732 (2)

ss T. RITTNKR: W MAŁYM DOMKU

SĘDZINA

Pan mówi dzisiaj ciągle jakimś nieprzyjemnym

tonem.

DOKTÓR

Ja? to ciekawe.

MARIA

do JURKIEWICZA, żywo, głośno Niech pan weźmie ten kawałek... ja panu sama dam.

JURKIEWICZ zmieszany

Nie, dziękuję... dziękuję...

M -\RIA

/. w. tak, że zwraca na siebie uwagę

Bo inaczej nie będę nic jadła,

śmiejąc się, kładzie nóż i widelec na talerzu

tak.

JURKIEWICZ j. w.

O, co pani robi?...

Bierze prędko, rozglądając się naokoło z pewną trwogą

\

SĘDZINA

do DOKTORA, któr\' patrzył się przez chwilę przenikliwie na JURKIEWICZA i MARIĘ

Pańska żona jest teraz taka miła i wesoła, że jej aż zazdroszczę.

MARIA

/. w., podnosząc kieliszek, do JURKIEWICZA

Ze mną... proszę, ze mną...

JURKIEWICZ

odwraca się udając, że nte słyszy

Odkąd tu jestem... przez całe lato, nie czytałem ^; ani razu gazety... to tak przyjemnie.,,

Oi

SĘDZINA

chcąc zwrócić jego uwagę na MARIĘ Czy pan nie słyszy?

KOSICK1

Jurkiewicz zasiedziałby się u nas z łatwością; jemu małe miasteczko do twarzy.

DOKTÓR z lekką ironią

Gdzież tam! Człowiek ze świata, „europejczyk"

JURKIEWICZ Nie, rzeczywiście... kto wie?

MARIA g/ośnie/

Panie!... Panie!...

KOSICKI

On lubi siedzieć w tak zwanym cieple rodzinnym, to jego zwyczaj.

MARIA

ciągnie JURKIEWICZA za rękaw

Ze mną.

JURKIEWICZ

prędko, udając, że dopiero teraz spostrzegł Trącają się

MARIA śmiejąc się

Nie, tak się nie robi.

JURKIEWICZ

b. zmieszany, śmiejąc się sztucznie Teraz dobrze, co?