P1000752

128 T RITTN1.R W MAŁYM DOMKU

o tym mówić całkiem spokojnie. Przecież ja tym

żyję!... To tak, jakbym się bał mówić o tym, że oddycham, że widzę światło słoneczne... ż.e mi bije

serce... Przecież ja tym żyję.

WANDA

w nagłym zakłopotaniu spuszcza oczy

A... proszę mówmy...

pana... może przecież o tym nie

odwraca się

SIELSKI

pewnie choć trochę drżącym ze wzruszenia głosem Niech pani popatrzy... może pani na mnie popatrzeć... czy nie jestem spokojny?...

WANDA

podnosi powoli wzrok uśmiechając się nieznacznie — coraz

jaśniej

Tak, pan rzeczywiście spokojny...

cicho, ale prawie z podziwem Mój panie, mnie się zdaje, że w panu samym jest tyle pogody i jakiegoś anielskiego spokoju, że pan nie potrzebuje już właściwie nikogo do szczęścia...! pan nie...

SIELSKI

A pani nie potrzebuje?... Co? widzi pani, zapraszani panią do mego domu, w którym jest spokój... ciągle panią zapraszam.... Czy pani nie czuje... czy pani nie czuła nigdy?... bo ja nie tylko słowami panią zapraszam, ale ja czekam... patrzę na panią i czekam... A jak pani zechce...

WANDA    ¹

• lada ogromnie wzruszona, ale z uśmiechem, dotyka się jakby

ze strachem jego ręki

Cicho... mój panie... cicho!...

AKT TKZ1ŁCT. SCF.N A IV

SIELSKI

.ściska. porwany uczuciem, mimo woli Jc| rękę Ja... czekam...

WANDA

wyrywa się i ucieka do okna, gdzie opiera się na rękach, odwrócona fyłem do 5>JELSKIEGO> po chwili, Jakby po płaczu.

sucho, królko

Niech pan idzie!... co?... pójdzie pan?...

SIELSKI

*»lojqc /uk słup na tym samym miejscu, cicho, bezradnie Co?... iść?... hm... dokąd?

WANDA

prawie opryskliwie

Niech pan idzie... dokąd pan chce... do ogrodu... do lasu...

nagle bez przejścia, zmienionym głosem Zresztą ktoś przyszedł...

pałrzy przez okno

A! Sędzia... idzie z Lolem... tu idą... naprawdę...

SIELSKI

z roztargnieniem Sędzia... już się dowiedział... od żony... tak, pewnie już od niej słyszał... Przepraszam panią... idę...

zbliża się do drzwi

Idę...

WANDA

A sędzina skąd wie?

SIELSKI

To ja powiedziałem. Przepraszam... wymknęło mi się... Do widzenia... bardzo przepraszam...

połyka się u progu

wymknęło mi się...

Wychodzi. WANDA patrzy chwilę za nim, w reszcie odchodzi na lewo. Przez chwilę scena pusta.

Bibl. Nar. Seria I. Nr 118 (Rittner: W małym domku)    U