P5020186

się wykryć wewnątrz samego wiersza: utwór poetycki pr^,,' metaforycznie to, co proza opisuje — przenosi rzecz z płaszczyzn* faktu na płaszczyznę symbolu. Innymi słowy: w wierszu rr.arnv 'J. czynienia z poetyckim ekwiwalentem prozatorskiego opisu, p_rf/’.^ł bowiem, jak pisze Sartre, „rysuje portret człowieka”, podczas gdv poezja „tworzy jego mit.”^ł) „Portret” bohatera powieści, Arjamana który aktywnie oddziałuje na zastałą rzeczywistość, znajduje ryku swój odpowiednik w postaci mitu Człowieka Wolnego, wno cego ruch i światło („Z miesiącem wchodzę tu i tańczę”) w mrocz-no-upiomą rzeczywistość.

Z drugiej strony mit bohatera lucyferycznego (wszak Luciferos to — etymologicznie — „niosący światło”) uzyskuje w powieści pewną konkretyzację historyczną przez umieszczenie go w historii Polski i świata współczesnego — jakkolwiek sama historia jest w Kie-focie historią zmitologizowaną. Powiązanie to pozwala nie tylko odnaleźć faktyczne ekwiwalenty poetyckich obrazów, „historyczne” konkretyzacje uniwersalnych, ponadczasowych „mitów”, lecz nadto modyfikuje sens samego symbolu poetyckiego. Upiorna rzeczywist iść narodu, pokazana w powieści, wiąże poetyckiego „upiora na tronie” z romantycznym obrazem „Dziewicy-Orlicy” i całą tradycją mesja-nistyczną.

Wiersz Micińskiego, stanowiący wdzięczny materiał dla historyka literatury, dla tropicieli wszelkich „izmów" i prekursorstwa, bo secesyjny w warstwie obrazowej, ekspresjonistyczny w sposobie traktowania kolorów i wyrażania rzeczywistości duchowej, nadrealistycz-