PTDC0042

*

Geograf grecki Hekatajos z Miletu, piszący u schyłku VI i.e., niewątpliwie posiadał pewne wiadomości na ten :ltów mieszkających w głębi kraju sąsiadującego z wybr: m liguryjskim. Wiedział doskonale o greckiej kolonii M ii (dzisiejsza Marsylia), założonej ok. 600 r. p.n.e. w kr gurów, graniczącym z terytorium zamieszkanym przez C f>\ Osadę w Narbo (Narbonne) nazywa Hekatajos celt . W innym miejscu wymienia Nyrax jako miasto celtyck do którego położenia nadal istnieją wątpliwości, choc jczęściej identyfikuje się je z Noreią na terenach dzisi ;j Austrii (prowincja Styria). Tak więc kilka krótkich fr; mtów zachowanych z dzieła Hekatajosa wskazuje na obi ść Celtów w południowej Galii (Francji) już u schyłku VI i.e. Celtów uważano za jedno z wielu plemion żarnie jących Europę, któremu nie warto było poświęcać wię 'agi.

Wiedza na temat ludów zamieszkujących peryferia „i lizowanego świata greckiego” wzrastała wraz z natężeni* gracji. Grecki historyk Eforos (ok. 405—330 r. p.n.e.) z; i Celtów do czterech największych barbarzyńskich lud iata, obok Libijczyków (w Afryce), Persów (na wschodź cytów (także w Europie). Wielkość terytorium zajmov go wówczas przez Celtów porównuje się do rozmiar dii. Eforos podkreśla ich wojskowe umiejętności oraz n ■nowitą odwagę: „Spokojnie oczekiwali wysokiej fali r tegiem morza, tracąc w ten sposób więcej istnień lu< ;h niż na wojnie”¹. Pisząc o ich dobrych stosunkach z M ią, nazywa ich przyjaciółmi Greków. Zagubione dzi< Drosa, cytowane przez Strabo, zawierało jeden z pierwszy isów etnograficznych Celtów.

Informacje o Celtach, przedstawiające ich jako osadniki jeźdźców i najemników, które napływały w ciągu IV i.e., były związane z militarnymi przedsięwzięciami w

17

1

G. Dobesch, Ancient Literary Sources, w: The Ce/ts, red. S. \ iti, London 1993, s. 36.