rusałk5

Czerniejące w dali skały Przemierzyłem już oczyma.

Bliżej coraz gaj odludny, no    Rzadsze brzozy i kaliny;

I już wstążka mej drożyny Spadła, znikła w przesmyk trudny.

Wystającą po nad gaje Skałę, dzieli tylko parów — no Lecz samemu iść do czarów,

Nie tak łatwo, jak się zdaje.

Staję, — dumam u parowu,

Jak wiciny pręt powiewny, Wahający się, niepewny,

12®    Raz postąpię, nie śmiem znowu.

Drżący stawiam, cofam kroki, Myślę: mamże pójść czy czekać"? Czy bez skutku stąd uciekać? Pójść lub niepójść, a bez zwłoki.

i25    Zimno, straszno. Lecz niekarny

Skaczę w parów; i po skale Nad przepaścią tuż zuchwale Przez kojczate pnę się tarny.

Prędkom wniknął w głąb ustroni, u®    Ustroń, ustroń smutku właśnie!

Coraz, coraz światło gaśnie,

Coraz z liściem wiatr pogoni.

Dziko, głucho. Przez skał złomy Wiotki powój i paprocie, i35    W powikłanym, dziwnym splocie,

Rozwieszają pas ruchomy.

W. 125 niekarny = nie bojący się kary.