vojta
5

panuje obecnie tendencja, aby kierując się powyższymi zasadami wybierać z różnych metod to, co jest dla danego przypadku najkorzystniejsze {Levitt). Nie chodzi tu przecież o konkretne zestawy ćwiczeń, lecz o metodykę, która na styku terapeuta - pacjent ulega nieustannym przemianom (Obrda).

Większość autorów używa w opisie „swych metod" takich terminów jak: relaksacja, inhibicja, stymulacja, facilitacja, aktywacja i aferentacja - bez precyzowania ich definicji. Jak pisze Leśny, wychodzi się z etymologii tych słów (kolejno: rozluźnianie i obniżanie napięcia mięśniowego, zmniejszanie wrażliwości organów na dopływające bodźce, pobudzanie, ułatwianie, wprowadzanie w czynność oraz wpływanie na o.u.n. poprzez bodźce dośrodkowe). Zawsze chodzi jednak o aktywne leczenie, przy pomocy którego staramy się usprawnić funkcje ruchowe, które u zdrowego rozwijają się spontanicznie, a u dziecka dotkniętego m.p.dz. wymagają pomocy terapeuty.

2!