0000011702 000007

131

WACHMISTRZ DOROSZ NA LITWIE

¹⁵⁰ A pułkownik, czy zdrów stary?

Co się święci? Wróg — czy godzi?

Czy są działa? — Jest piechota?

A po skrzydłach las? Czy błota?...”

Zgoła wszystko pomyślałem;

¹⁵⁵ Kontent ruszam — wiatry wieją,

Czasem spojrzę — są depesze?

A mój deresz sobie czesze,

Aż się wszyscy diabli śmieją!

Więc stanąłem w sztabie rankiem,

¹⁶⁰ A otarłszy czoło z znoju

Wiążę konia tuż przed gankiem I rznę prosto do pokoju.

Gdzie wódz? — pytam — „Czyś zwariował? Któż o wodza tak się pyta?

¹⁶⁵ Znać, żeś w pułku się wychował”. —

Gdzie wódz? — rzekłem — mów ii kwita!

„To żołdactwo, to natręty!

Wódz spi jeszcze, bo dzień chmurny”.

A szef sztabu? — „Szef zajęty”. —

¹⁷⁰ A dyżurny? — „Spi dyżurny”. —

Wszak mój przyjazd nie wizyta,

Przez noc całą tutaj spieszę,

Tutaj, panie, są depesze!

Zbudzić służbę — ot i kwita!

¹⁷⁵ Gdy to rzekłem, on się zdziwił,

w. 150 w DD — po w. 147.    '

w. 156 depesze — tan. listy od pułkownika do sztabu, w. 157 czesze — pędzi, w. 161 w DD — brak. w. 172—73 w DD:

„Przez noc całą do was czeszę, Słuchaj, panie — mam depeszę!”