0000011702 000009

133

WACHMISTRZ DOROSZ NA LITWIE

Jam nie umiał ich języka;

A więc stałem w kątku cicho,

W końcu myślę: co za licho?

Dla starego rzecz to nowa,

²¹⁸ Ej — chybiłem wioskę pono —

Tu po polsku ni pół słowa,

A o sztabie mi mówiono.

W końcum poznał tych ichmości,

To Francuzi niezawodnie,

²¹⁵ Których wódz chce uczcić godnie,

By znał Francuz, że tu gości;

Gdym to myślał — z miną tęgą Na wiarusa jeden wpada:

„A hultaju! A ciemięgo!

²²⁰ Przydymiona czekolada!”

A więc rzekłem: Niech nam żyją!

Wszak to nasi, nie Francuzi —

Ależ warto im dać buzi!

Znać, że się o wolność biją. —

²²⁵ 1 żal serce mi ucisnął...

Ukończono wreszcie gody,

Jam z raportem się przecisnął,

Wziął go jakiś panicz młody,

Wziął, przeczytał, na stół rzucił,

²³⁰ Potem mruknął: — „To źle, panie”.

Przez nos jakąś piosnkę nucił,

w. 206 Jam nie umiał ich języka — sztabowcy rozmawiali po francusku.

w. 207—208 w DD — brak.

w. 210 w DD następuje po w. 206.

w. 222 w DD: „Bracia, szlachta, nie Francuzi”

w. 230 w DD: „A kiedy tak — to źle, panie”