011

Od Autora

Mimo szerokiej literatury dotyczącej procesów obróbki skrawaniem, czy technologii spajania, brak jest jednak pozycji, która zagadnienia obróbki ubytkowej i spajania jako technologii wytwarzania, ujmowałaby z punku widzenia inżyniera materiałowca. Inżynieria materiałowa jest bowiem tą dziedziną, która stara się wyjaśnić zjawiska występujące w materiale podczas technologii jego obróbki i odpowiedzieć na pytanie dlaczego jeden materiał ma lepszą skrawalność od drugiego, lub dlaczego jedne materiały można ze sobą łączyć daną technologia spajanie a inne nie.

Koncepcja układu i treści książki powstała na podstawie doświadczenia zdobytego podczas wykładów z przedmiotu „Obróbka ubytkowa i spajanie”, realizowanych dla studentów kierunku „Inżynieria Materiałowa”. Przedmiot ten wchodzi w zakres tematyczny bloku przedmiotów dotyczących technologii wytwarzania. Mimo] że obróbka ubytkowa i spajanie mogą stanowić dwa oddzielne zagadnienia i mogą być traktowane rozdzielnie, to jednak w koncepcji tej książki, zjawiska zachodzące w czasie przygotowania materiału do spajania (np. toczenia, strugania, cięcia, rozdziały 1-9) oraz różne procesy spajania (rozdziały 10-13), potraktowano jako jeden cykl technologii wytwa-(^ rzaniaT)

W pierwszych trzech rozdziałach sklasyfikowano procesy obróbki ubytkowej, scharakteryzowano elementy geometryczne ostrza skrawającego oraz przedstawiono fizykalne podstawy obróbki skrawaniem. Szczególny nacisk położono na zjawisko tworzenia narostu oraz problemy związane ze zużyciem i trwałością ostrza. Rozdział 4 dotyczy ważnego dla inżyniera materiałowca zagadnienia, jakim jest skrawalność materiałów i wpływ czynników materiałowych na skrawalność. Rozdział 5 charakteryzuje bardzo pobieżnie różne rodzaje obróbki skrawaniem, tak aby inżynier nie mechanik miał ogólne pojęcie o tych procesach. Charakterystyka materiałów na narzędzia do obróbki wiórowej została przedstawiona w rozdziale 6. Omówiono w nim stale narzędziowe węglowe i stopowe, stale szybkotnące wytwarzane metodą konwencjonalną i metalurgii proszków, węglikostale, węgliki spiekane, materiały narzędziowe ceramiczne i ceramiczno-węglikowe oraz supertwarde materiały na narzędzia skrawające (diament, borazon). Przedstawiono ponadto sposoby i metody podwyższenia własności skrawnych narzędzi, poprzez powierzchniową obróbkę cieplną i cieplno-chemiczną, oraz pokrywanie narzędzi twardymi warstwami metodą PVD i CYD. W rozdziale 7

11