042 4

2. OBIEGI CIEPLNE ELEKTROWNI PAROWYCH KONDENSACYJNYCH I ELEKTROCIEPŁOWNI

2. OBIEGI CIEPLNE ELEKTROWNI PAROWYCH KONDENSACYJNYCH I ELEKTROCIEPŁOWNI

(2.44)

q_a    (1 — u)(i_2a — z'sk)

n,r = 1--=1--:-:-

Qd    l\ l\vz

Wzór (2.44) jest równoważny wyprowadzonym poprzednio zależnościom (2.38) i (2.40).

Sprawność obiegu rzeczywistego (z uwzględnieniem rozprężania poli-tropowego w turbinie - rys. 2.15b), nazywaną sprawnością energetyczną obiegu (patrz wzór (2.8)) z regeneracyjnym podgrzewaniem wody zasilającej wyrazić można zależnością

(2.45)

(1 — W)(*2 — *sk) tfoer 1    .

l\ — l\vz

przy czym względny strumień pary upustowej u jest określony zależnością (2.39), w której mianowniku, w miejsce entalpii teoretycznej i_ua należy wstawić wartość entalpii w upuście przy rozprężaniu rzeczywistym i_u.

W miarę zwiększania liczby stopni podgrzewania regeneracyjnego (i odpowiadającej im liczby upustów w turbinie) rośnie sprawność teoretyczna i energetyczna (rzeczywista) obiegu. Przy nieskończenie dużej liczbie podgrzewaczy, zasilanych z nieskończenie dużej liczby upustów (ciągły pobór pary z upustów) sprawność teoretycznego obiegu Rankine’a osiąga sprawność obiegu Carnota dla tych samych wartości temperatur górnego i dolnego źródła ciepła.

Jeżeli turbina jest wyposażona w n upustów do podgrzewania regeneracyjnego (rys. 2.16), to sprawność obiegu rzeczywistego

ż*sk)

(2.46)

(1 - Z ^w*)(ć

k = 1

Ż*1 l\vz

1 kg

Rys. 2.16. Układ wielostopniowego podgrzewania regeneracyjnego wody zasilającej

42