024 4

2. OBIEGI CIEPLNE ELEKTROWNI PAROWYCH KONDENSACYJNYCH I ELEKTROCIEPŁOWNI

granicznej x = 1, w obszarze pary przegrzanej, jej stan określają dwa podstawowe parametry: ciśnienie p i temperatura t.

Zaleta wykresu i-s polega na tym, że łatwa do odczytania na wykresie różnica rzędnych dwóch punktów, odpowiadających różnym parametrom czynnika roboczego, czyli różnica entalpii czynnika jest ilością ciepła, jaką 1 kg masy czynnika wymienił z otoczeniem. Znaczne różnice w gradientach parametrów (zwłaszcza ciśnień) dla różnych stanów skupienia powodują, że drukowanie pełnych wykresów (od i = 0 oraz s = 0) jest niecelowe. Przy wymaganej czytelności wykres taki musiałby mieć bardzo dużą powierzchnię. W związku z tym reprodukuje się wykresy obejmujące tylko najistotniejszy, z punktu widzenia zastosowań, obszar zmienności parametrów. Obszar ten objęto na rysunku 2.3 ramką. Nie obejmuje on obszaru fazy ciekłej (wody), rozwiązywanie zadań dla tych stanów wymaga więc użycia wartości odczytanych z tablic lub dopuszczenia pewnych założeń upraszczających.

2.2.2. Sprawności obiegów teoretycznych

Obiegi stosowane w elektrowniach parowych opierają się na teoretycznym obiegu Carnota, który zapewnia największą sprawność przemiany energii cieplnej w mechaniczną dla określonych temperatur górnego i dolnego źródła ciepła (rys. 2.4). Ciepłu doprowadzonemu do obiegu q_d odpowiada na wykresie T-s pole 1 — 2 — 5 — 6—1, a ciepłu odprowadzonemu q„ - pole 4 —3 —5 —6—4. Różnica tych wartości ciepła jest równoważna uzyskanej w obiegu pracy, której miarą jest pole 1 —2 —3 —4 — 1.

Sprawność teoretyczna obiegu Carnota

*hc =

4d - go 4d

(2.1)

Obieg Carnota nie znalazł praktycznego zastosowania ze względu na trudności realizacji w warunkach technicznych izentropowego sprężania w zakresie