044 3

Ponieważ tego rodzaju obliczenia, w praktyce, przeprowadzane są bardzo często, wprowadzono specjalną jednostkę, która je ułatwia. Jednostką tą jest tp^ — liczba ton, która spowoduje zmianę zanurzenia o jeden cm. Wielkość tę

oblicza się w funkcji zanurzenia i podaje w charakterystykach geometrycz nych kadłuba statku (patrz tabela 6).

tPnm = 0,01 ■ F^ p k [t/cm]    (2.5)

Określenie zmiany zanurzenia przy wykorzystaniu tej jednostki wygląda następująco:

[cm]    (2.6)

*Pcm

Obliczanie zmiany zanurzenia tą metodą jest bardzo proste, lecz możliwe do stosowania jedynie przy niewielkich ciężarach. Przy większych ciężarach mogą powstać niedokładności z powodu zmieniającego się wraz z zanurzeniem pola powierzchni wodnicy i gęstości wody, która może różnić się od tej dla której tp^ zostało obliczone.

Zazwyczaj do określenia zmiany zanurzenia odczytuje się wartość tp^ dla zanurzenia przed operacją przyjęcia lub'zdjęcia* masy. Dokładność obliczeń można poprawić odczytując tp^ dla zanurzenia pośredniego (średnic miedzy istniejącym i przewidywanym po operacji) oraz uwzględniając aktualną gęstość wody.

Druga metoda obliczania zmiany zanurzenia, pozbawiona tych wad, polega na dodaniu wielkości przyjętej lub „zdjętej” masy do wyporności statku i odczytaniu z krzywych nowego zanurzenia odpowiadającego nowej wyporności.

2.2. Wpływ gęstości wody na zanurzenie statku

Zanurzenie statku jest w pewnym stopniu zależne od aktualnej gęstości wody, w której statek pływa. Przejście statku z wody morskiej do wody słodkiej powoduje wzrost jego zanurzenia.

Obliczanie zmiany zanurzenia na skutek zmiany gęstości wody

Statek pływając w wodzie morskiej o gęstości p wypiera Pm³ wody. Masa bryły wody wypartej, czyli wyporność wyniesie:

44