065 4

Rozdział 14

„Duszewne” rozmowy

Nietrudno jest pojąć chrześcijanom, że siły duchowe skierowane przeciw nim przez sługi szatana, są niebezpieczne i szkodliwe. Wielu chrześcijan jednak byłoby zaskoczonych,gdyby dowiedzieli się, że istnieją sytuacje, gdy siły duchowe emanujące od współwierzących mogą także być szkodliwe. A przecież w Jak. 3,14-15 apostoł pisze zarówno do, jak i o wierzących, ostrzegając:

Jeśli jednak gorzką zazdrość i kłótliwość macie w sercach swoich, to przynajmniej nie przechwalajcie się i nie kłamcie wbrew prawdzie. Niejest to mądrość, która z góry zstępuje, lecz przyziemna, zmysłowa, demoniczna.

Charakteryzując pewien rodzaj „mądrości”, Jakub używa trzech „zstępujących” przymiotników: najpierw „przyziemna”, poniżej „zmysłowa” i jeszcze niżej „demoniczna". Kluczem do zrozumienia procesu schyłku jest drugi przymiotnik przetłumaczony tutaj jako „zmysłowa”. Słowo greckie to psychikos, pochodzące od psyche oznaczającego duszę. Dokładne tłumaczenie brzmiałoby „duszewna”. Takie tłumaczenie odpowiada dokładnie biblijnemu obrazowi ludzkiej osobowości.

W 1 Tes. 5,23 Paweł modli się: „A sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zacho-

„DUSZEWNE” ROZMOWY

^ane bez nagany”. Paweł zestawia tutaj trzy elementy, które składają się na pełną ludzką osobowość, wymieniając je w porządku zstępującym od najwyższego do najniższego: najpierw duch, potem dusza, a następnie ciało.

Duch jest tą częścią osobowości człowieka, która została tchnięta w niego przez Boga podczas stworzenia. Dlatego posiada zdolność do bezpośredniego zjednoczenia i więzi ze Stwórcą. W 1 Kor. 6,17 Paweł powiada: „Kto zaś łączy się z Panem, jest z nim jednym duchem”. Nie można powiedzieć „jedną duszą”, bowiem tylko ludzki duch posiada zdolność nawiązywania bezpośredniej jedności z Bogiem.

W początkowym okresie stworzenia duch człowieka łączył go w górę z Bogiem i w dół z jego duszą. Bóg porozumiewał się bezpośrednio z duchem człowieka, a przez ducha człowieka z jego duszą. Duch człowieka i jego dusza wyrażały się przez jego ciało.

Po upadku spowodowanym nieposłuszeństwem człowieka jego duch został odcięty od Boga, a jednocześnie jego dusza zaczęła wyrażać się niezależnie od ducha. Ta nowa wypaczona relacja była zarówno skutkiem, jak i wyrazem buntu człowieka przeciw Bogu.

W innych miejscach Nowego Testamentu słowo „duszewny", zmysłowy oznacza działanie duszy człowieka,gdy nie pozostaje ona we właściwej relacji z duchem. Dlatego określa stan niezgodny z wolą Bożą. Można to stwierdzić na podstawie dwóch fragmentów Nowego Testamentu, w których występuje słowo psycbikos_} czyli „duszewny”.

W 1 Kor 2,14-15 Paweł pisze, że „człowiek zmysłowy („duszewny”) nie przyjmuje tych rzeczy, które są z Ducha (...) i nie może ich poznać, gdyż należy je duchowo rozsądzać”. Z drugiej strony „człowiek duchowy rozsądza wszystko”. Widać wyraźnie, że „zmysłowość” i „duchowość”pozostają ze sobą w sprzeczności. Człowiek duchowy funkcjonuje zgodnie z wolą Bożą, natomiast człowiek zmysłowy nie pozostaje w harmonii z Bogiem. Człowiek zmysłowy stara się rozsądzić prawdę duchową ^w dziedzinie duszy, ale nie potrafi tego zrobić. Człowiek duchowy jest zjednoczony z Bogiem przez swojego ducha i dlatego może otrzymywać duchowe objawienie bezpośrednio od Boga.

131