072 7

140 korelacji współczynnik

teoretyczne i praktyczne, stosowanie wiedzy. Przykładem korelacji jest rozwiązywanie problemów praktycznych i teoretycznych łączących w sobie wiadomości czerpane z różnych przedmiotów nauki szkolnej, korelacji współczynnik -* współczynnik korelacji, korepetycja [łac. eon — razem, repetito — powtarzanie], płatna z reguły pomoc udzielana prywatnie pojedynczym uczniom lub grupom uczniów w celu wyrównania opóźnień w nauce lub osiągnięcia wyróżniających wyników. Korepetycje pobierają również kandydaci na studia wyższe i studenci, zwłaszcza w okresie przygotowywania się do egzaminów wstępnych lub konkursowych.

korepetytor, nauczyciel prywatny, często nie kwalifikowany, udzielający uczniom pomocy w uzupełnianiu braków w wiadomościach, w odrabianiu systematycznych lekcji lub w nauce dodatkowej. Za czasów -♦ Komisji Edukacji Narodowej k. oficjalnie podlegali władzom szkolnym, które ustaliły dla nich odrębne przepisy. W Anglii funkcje oficjalnego k. pełni tzw. tutor, korespondencyjne studia -♦ studia korespondencyjne.

Koskenniemi Mani (ur. 19 XII 1908 w Japonii), pedagog fiński; po ukończeniu studiów w zakresie chemii był nauczycielem, w 1936 obronił pracę doktorską z pedagogiki w uniw. w Helsinkach, następnie był inspektorem szkolnym i asystentem, 1944-73 profesorem pedagogiki. Zajmuje się badaniem procesów społecznych w szkole oraz problemów kształcenia nauczycieli; interesuje się również zagadnieniami epistemologii pedagogicznej. Główne prace: Kamakoulun opetusopp (Dydaktyka szkoły początkowej, 1944), Com-ments on Group Work in School (1950), The School Populalion and Punish-ments (1960), The Derelopment of Young Elementarny School Teachers (1965 ', Elemente der (Jnterrichtstheorie (1971).

Kossakowski Adolf (ur. 11 V 1928 w Lindenau), psycholog NRD; 1964-70 docent, a następnie profesor w Uniw. Karola Marksa w Lipsku i dyrektor Insi. Psychologii; od 1970 dyrektor Inst. Psychologii Pedagogicznej Akad. Nauk Pedagogicznych NRD. Interesuje się zagadnieniami psychologii dziecka i młodzieży oraz psychologii osobowości. Główne prace: Zur Psychologię des jfugendalters (współaut. W. Friedrich, 1964), Cber die psychischen Veranderun-gen in der Pubertdt (1966), Zur Psychologie der Schuljugcnd (red., 1969).

Kostiuk Grigorij Sitowicz (ur. 5 XII 1899), psycholog radziecki; po ukończeniu studiów w Kijowie był początkowo nauczycielem, a następnie pracownikiem naukowym w dziedzinie psychologu; od 1935 profesor psychologii w Inst. Pedagogicznym w' Kijowie, a równocześnie od 1946 dyrektor Inst. Psychologii Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej; od 1947 członek Akad. Nauk Pedagogicznych ZSRR. Naukowe osiągnięcia K. dotyczą historii i teorii psychologii, koncentrują się zwłaszcza na problemach psychologii myślenia i kształtowania pojęć oraz na związkach między nauczaniern»

Kowalski 141

wychowaniem i kształtowaniem osobowości dziecka. Główne prace: Psicho-logija (red., 1939), Psichołogija to iredmj szkoli (1948), Woprosy psichołogii my szlem ja, w: Pstchołogiczeskaja nauka to SSSR (t. 1 1959), Zdibnosti ta ich

raztoitok u ditiej (1963).

Kotarbiński Tadeusz (ur. 31 III 1886 w Warszawie), filozof, logik i prakseolog, zajmujący się również zagadnieniami pedagogiki; studia filozoficzne odbył na uniw. we Lwowie pod kierunkiem K. Twardowskiego; 1919-61 profesor Uniw. Warszawskiego; 1945-49 rektor Uniw. Łódzkiego; od 1946 członek PAU; od 1952 członek PAN i jej prezes (1957-61); od 1927 przewodniczący Polskiego Tow. Filozoficznego; członek Akad. Nauk ZSRR, Bułgarii i Mongolii, doktor honoris causa wielu uniwersytetów. Ogromny dorobek naukowy K. obejmuje teorię poznania, logikę, etykę, prakseologię i dydaktykę. Swoje matcrialistycznc poglądy tcoriopoznawcze sam K. określał jako reizm, a następnie jako konkretyzm. Stanowią one podstawę jego prac z dziedziny logiki formalnej i semantyki. Głosząc zasady etyki świeckiej, K. kreował wzór moralny człowieka jako spolegliwego opiekuna. Duży wpływ na życic społeczne w Polsce wywarły poglądy prakseologiczne K., twórcy teorii sprawnego działania. Jego zasady dobrej roboty, zw. w skrócie do-ro, znalazły zastosowanie w wielu zakładach wytwórczych. Prace naukowe K. mają duże znaczenie dla różnych dziedzin nauki, w tym i dla pedagogiki; kilka prac poświęcił K. bezpośrednio problemom wychowania i kształcenia. Główne prace: Elementy teorii poznania, logiki formalnej i metodologii nauk (1929, 2 wyd. rozszerzone 1961), Kurs logiki dla pratonikótc (1951), Traktat o dobrej robocie (1955), Spratonoić i błąd (1956), Wykłady z dztejóto logiki (1957), Medytacje

0    życiu godziwym (1966, 3 wyd. 1976).

Kotłowski Karol (ur. 28 I 1910 w Tykocinie), pedagog i historyk wychowania; doktor filozofii Uniw. Łódzkiego 1949; kierownik Zakładu Teorii Wychowania; profesor Uniw. Łódzkiego; 1970-72 dziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego w tej uczelni; 1970-75 kierownik Inst. Pedagogiki i Psychologii Uniw. Łódzkiego. Główne dziedziny zainteresowań naukowych K. to historia oświaty oraz współczesny stan wychowania na tle stosunków społecz-no-ustrojowych, nauka o wychowaniu oraz jej związki z logiką i teorią wartości, wychowanie rodzinne i pedagogika porównawcza. Główne prace: Walka francuskich komunistów o nową szkoły dla mas (1957), Szkoła angielska po drugiej wojnie światowej (1960), Podstawowe prawidłowości pedagogiki (1964), Problemy wychowama w rodzinie (1966), Filozofia wartości a zadania pedagogiki (1968), O pedagogicznym kształceniu rodziców (1968), Rzecz o wychowaniu Patriotycznym (1974), Aksjologiczne podstawy teorii wychowania moralnego 0976).

Kowalski Stanisław (ur. 10 VIII 1904) w Wymysłowie Dolnym, pedagog

¹    socjolog; studia pedagogiczne ukończył w Uniw. Poznańskim w 1929;