082 083

RoidiUlMt

Do podstawowych zadań opartego na własnych doświadczeniach 1 wzorach zaczerpniętych z Innych państw Instytutu naleialo m.in.-. doskonalenie w zakresie organizacji, zarządzania i pracy kierowniczej wyższej kadry urzędów szczebla centralnego I wojewódzkiego, kadry kierowniczej zjednoczeń i wielkich przedsiębiorstw, specjalistów zajmujących się organizacją oraz zarządzaniem w administracji państwowej i gospodarce narodowej, prowadzenie prac studyjnych, kursów i seminariów, doradztwa i działalności wydawniczej. Instytut rekrutował studentów spośród absolwentów różnych wydziałów wyższych uczelni, przede wszystkim już zatrudnionych w administracji państwowej. Program byt bardzo ambitny, stworzono dobre warunki uczenia się. zaangażowano do współpracy wybitnych specjalistów, teoretyków 1 praktyków. położono nacisk na wiedzę o administracji, prawo administracyjne, technikę biurową i komputeryzację, naukę języków obcych oraz zapewniono możliwość odbywania praktyk w centralnych urzędach. Wszystkie rodzaje działalności Instytutu traktowane były komplementarnie, a wyniki prac badawczych wykorzystywane w działalności dydaktycznej, doradztwie 1 popularyzacji wiedzy o zarządzaniu. Doskonalenie kadry kierowniczej i specjalistów szczebla centralnego łączyło się z działalnością wspomagającą krajowy system doskonalenia kadr kierowniczych, obejmujący działalność Centrum Podyplomowego Kształcenia Administracji Państwowej oraz różnych terenowych ośrodków szkolenia kadr administracyjnych. Instytut przygotowywał kadrę do wdrażania reform gospodarczych i zmian w zasadach działania administracji, popularyzował wiedzę o administrowaniu, prowadził działalność publikacyjną. wydając m.in. ceniony, szczególnie przez praktyków, miesięcznik -Organizacja - Metody - Technika' oraz różne serie wydawnicze, jak np. -Administracja na śwtecie'. -Informacje. Ekspertyzy. Propozyc|e~. a także współpracował z różnymi ośrodkami zagranicznymi, m.in. z British institute of Management (Londyn). Instl-tut International des Sciences Administratlves (Bruksela) oraz Instltut International d'Admlnistration Publląue (Paryż).

Uchwałami Rady Ministrów z 1990 roku zlikwidowano Instytut Administracji i Zarządzania. a utworzono Krajową Szkołę Administracji Publicznej. Usuwa z 14 czerwca 1991 roku o Krajowej Szkole Administracji Publicznej uczyniła ze szkoły państwową jednostkę organizacyjną posiadającą osobowość prawną, określiła prawa i obowiązki słuchaczy, a nadzór nad szkołą powierzyła Prezesowi Rady Ministrów.

Siedzibą szkoły jest Warszawa. Je| czołowym zadaniem jest kształcenie kandydatów na wyższe Stanowiska urzędnicze, organizowanie kursów, szkoleń, seminariów ltd. oraz współpraca z Innymi szkołami kształcącymi kadrę przyszłych urzędników. Szkolenia obejmują problematykę ogólną oraz specjalistyczną. Szkoła zakłada przygotowywanie kadry kompetentnej, odpowiedzialnej 1 apolitycznej. Kształcenie ma charakter stacjonarny 1 trwa nie dłużej niż 2 lata. Program ulega zmianom 1 dostosowywany jest do aktualnych potrzeb. Studenci są rekrutowani spośród absolwentów wylszych uczelni 1 dowolnego kierunku oraz są wyłaniani w drodze postępowania rckruucyjncgo. Kandydaci muszą się zobowiązać do co najmniej pięcioletniej pracy w urzędach administracji publiczne). Szkoła zakłada przewagę wiedzy praktyczne), ale ma dawaC też określony zasób wiedzy teoretycznej. Główne przedmioty to m.ln.i

Kadry administracji puhbczocj

administracja i prawo publicme. stosunki międzynarodowe, zarządzanie, ekonomia, języki obce oraz różne zagadnienia wybrane, jak np.: obronnoSd. Idee wspóluesno-td. kultura, przygotowywanie programów publicznych, pisanie aktów prawnych, psychologia. Do mienia i finansów szkoły stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące państwowych szkól wyższych.

Organami szkoły są dyrektor powoływany przez premiera oraz Rada będąca orguiem Inicjującym, opiniodawczym i doradczym w sprawach szkoły. W skład Rady wchodzą m.in.; przedstawiciele nauki, ministrowie; Edukacji Narodowej. Spraw Wewnętrznych i Administracji. Spraw Zagranicznych oraz Finansów lub wskazani przez nich zastępcy, a Prezes Rady Ministrów zaprasza do udziału w określonych pracach Rady m.in.; szefa Kancelarii Prezydenta RP. Prezesa NIK. Prezesa NSA om Rektora Uniwersytetu Warszawskiego. Członków Rady powołuje premier na pięcioletnią kadencję.

W Polsce istnieje specjalne zapotrzebowanie nie tylko na karierę urzędniczą wyższych instancji, ale także 1 Instancji Średniego oraz niższego szczebla, a szczególnie administracji samorządu terytorialnego. W zestawieniu z państwami bogatszymi i baz-I    dziej rozwiniętymi jest bardzo mały procent ludtl z wyższym wykształceniem, a więc

problem kadr administracyjnych jest ważny i trudny do rozwiązania. Oczywiście przygotowanie kadr to nie tylko szkolenie, to także wynagrodzenie, warunki pracy, organizacja, prestiż Itd.. jednak poziom przygotowania fachowego w połączeniu z ogólnym poziomem kultury odgrywa decydującą rolę w poziomie Funkcjonowania cale) administracji publicznej.

W całym systemie selekcji 1 przygotowania kadr takie szkoły wyższe, jak wymieniona ENA. szkoła w Speyer czy Instytut Administracji Publicznej w Maastricht (Holandia). John F. Kennedy Schooł ofGovemment na Uniwersytecie Hanurdi. Szkoła w Austin (Teksas) czy Nowojorski Instytut Administracji Publicznej odgrywają wyjątkowo dużą rolę.

Polska po 1918 roku tworzyła swoją polską kadrę urzędniczą początkowo z kadr działających przed odzyskaniem niepodległości, posiadających obywatelstwo polskie. Ustawa z 1922 roku o państwowej służbie cywilnej stanowiła. Ze stosunek państwowej służby cywilnej ma charakter publicznoprawny, czyli te prawo urzędnicze stanowiło częSC prawa administracyjnego. I regulowała w całoSd status prawny urzędników. Usuwa z 1922roku dzieliła urzędników na dwie kategorie.- urzędników I niższych funkcjonariuszy (np. pracownicy fizyczni, wolni). Urzędnicy dzielili się na trzy kategorie w zależności od wykształcenia. Mieli szereg przywilejów, np.; opiekę lekarską, zniżki na kolej, prawo do mieszkania służbowego, stabilne wynagrodzenie za pracę, możliwość uzyskania emerytury po ukodczeniu 50 lar oraz dziesięcioletniej pracy urzędniczej itd. Przepisy nie odsyłały do regulacji powszechnego prawa pracy. Był to stosunek służbowy administracyjno-prawny. Przepisy stwarzały nie-równorzędnoSC podmiotów stosunku służbowego. Przełożony reprezentujący państwo miał dużą swobodę w doborze kadr. kwalifikowaniu podwładnych do poszczególnych kategorii, regulowaniu stosunku służbowego itd. ibzycja urzędników była uprzywilejowana w stosunku do statusu Innych pracowników, ale nie mieli oni wpływu na swoją sytuację prawną I karierę służbową.

83