Przerost lewej komory serca 145
b) blok pęczkowy (zobacz EKG 23);
c) wektor początkowy skierowany z prawa na lewo (tzn. brak załamków Q w odprowadzeniach aVL i I; konfiguracja niezupełnego LBBB);
d) opóźnienie zwrotu ujemnego (końcowego wychylenia w dół) ponad 0,04 s w pierwszym odprowadzeniu przedsercowym, w którym występuje przegrodowy załamek Q. Jeżeli w odprowadzeniach przedsercowych nie ma przegrodowych załamków Q, zwrot ujemny pojawiający się po 0,06 s w V5 lub V6 silnie przemawia za rozpoznaniem LVH.
Cechy przeciążenia lewej komory, na które składają się: lewokomorowy zespół QRS w przeważającym stopniu dodatni z obniżonym punktem J, wypukły i nachylony w dół odcinek ST przechodzący w ujemny i niesymetryczny załamek T o krótszym ramieniu wstępującym.
V6 lub aVL (odprowadzenie lewokomorowe)
Jeżeli poza wyżej wymienionymi cechami na końcu wstępującego ramienia zatamka T pojawi się nieznaczne wychylenie ponad linię izoelektryczną, cały obraz będzie na tyle specyficzny, że można go opisać jako LVH nawet bez spełnienia kryteriów dotyczących amplitudy załamków.
Jest krótsze od 29-wyrazowego opisu podanego w odpowiedzi na pytanie 1.
Uwaga: a) Wszelkie spłaszczenia i obniżenia odcinka ST mogą być wtórne do LVH, to znaczy mogą stanowić wczesne i słabo wyrażone cechy przeciążenia (zobacz EKG 60). Jednak tylko w pełni rozwinięty zespół cech przeciążenia jest specyficzny dla LVH.
b) Oryginalny opis EKG z 1929 roku, gdy po raz pierwszy użyto określenia „przeciążenie lewej komory serca", wymieniał tylko ujemne załamki T w odprowadzeniach Ii II. Nie było w nim wzmianki o odcinku ST ani o kształcie załamka T.
Określenie to zawiera sugestię, że za zmianami ST-T kryje się przeciążenie objętościowe lub ciśnieniowe, a nie sam przerost, jak w idiopatycznej kardiomiopatii przerostowej. Dlatego do powyższego określenia należy dodawać słowo „cechy”.
Uwaga: Cechy przeciążenia lewej komory mogą wystąpić niezależnie od zwężeń w tętnicach wieńcowych.