13

233

6. Kształcenie majstrów i kierowników

Podstawową formą organizacyjną kształcenia majstrów są kursy szkoleniowe. Kursy te organizuje się albo w czasie pracy, albo po pracy. Kursy organizowane po pracy można traktować jako formę podwyższania kwalifikacji zawodowych i łączyć je ze studiami zaocznymi. Podstawowe kształcenie majstrów jako kierowników i pedagogów jest w zasadzie elementem organizacji pracy w przedsiębiorstwie i powinno być prowadzone w czasie pracy, analogicznie jak szkolenie robotników.

Kształcenie majstrów w zakresie umiejętności kierowniczych (czasem określa się to jako umiejętności w zakresie organizacji i zarządzania) wiąże się zwykle w jednym kursie w całość z kształceniem w zakresie pedagogicznym, gdyż są to jak gdyby dwie strony tego samego medalu. Program bywa więc często jeden, uwzględniający oba te kierunki.

Program szkolenia powinien być oparty na realnych potrzebach danego grona majstrów, których zamierzamy kształcić. Poznanie więc tych potrzeb (kwalifikacji, zainteresowań, możliwości, zadań w związku z rozwojem zakładu itd.) jest pierwszym obowiązkiem personelu kierowniczego, a szczególnie dyrekcji zakładu.

W programie szkolenia można wyróżnić następujące elementy, których wzajemne proporcje i konkretyzację tematów regulują aktualne potrzeby:

(1)    Problematyka organizacji produkcji:

(a)    techniczne przygotowanie produkcji;

(b)    technika normowania pracy;

(c)    systemy płac, taryfikacja;

(d)    dokumentacja warsztatowa;

(e)    organizacja kontroli technicznej i służb pomocniczych,

(f)    koszty własne i rozrachunek wewnątrzzakładowy,

(g)    ogólne zasady kierownictwa;

(h)    planowanie produkcji (jednostkowej, seryjnej, maso wej).

(2)    Problematyka organizacji pracy:

(a)    badanie warunków pracy i wypadków przy pracy,

(b)    organizacja stanowiska roboczego,

(c)    badanie metod pracy i ich usprawnianie;