1 (119) 3

118

ią . .. .d •*; _fs

Ir---

wtedy, gdy zwrot przenośny funkcjonował już na prawach banału absolutnego.

Metafora, zwrot czy rytm infantylny — nie że gorszy i niedołężny, ale że świeżo naiwny i nieskomplikowany — w wierszach dla dorosłych pełni czasem rolę odświeżenia środków wyrazu, czasem świadomego naruszenia wypowiedzi poważnej: ważka „wyszarpnęła się z siebie, porzuciła zewłok larwy z rubaszną paszczą smoka (...) uniosła skrzydło (...) miała przed sobą wieczność: dzień” ¹². W tę głębszą filozoficzną parabolę wpięta została metafora o smoku, podpatrzona okiem dziecka:

Daleko daleko

tam gdzie zsiadłe mleko ^1S.

Ten dwuwers ińkantacyjny o konstrukcji rymu dziecięcego wyzwala wiersz o „dorosłej” historiozoficznej treści. Ale wcześniejsza magiczność wywołania zobowiązuje w doborze i kształtowaniu materii wyobraźni. Innym razem „dorosła”, chociaż dość banalna sentencja — o tym, że marzenia nas przerastają i porzucone, gdy wrócimy do nich, okazują się dla nas już za obszerne — została rozpisana na wiersz dla dzieci o chłopcu, który wyznaje:

Ja nie lubię chodzić do szkoły, choć nic nie ma we mnie z lenia.

Ja nie lubię chodzić do szkoły,

bo w tornistrze nie mieszczą się marzenia ¹⁴.

I tą tragicznością szkolnej egzystencji został tu zakwestionowany zarówno model „radosnej szkoły”, jak i chłopca, który nie lubiąc szkoły — był portrecikiem lenia. W innej książeczce dla dzieci znalazł się wiersz:

Pasie Wawrzon jelenia,

Gałęzią go nawraca.

Skąd ten jeleń?

Ze snu wyszedł I do snu wraca ^1S.

Obrazek jakby zaczerpnięty ze starej miniatury — czysty i jasny w rysunku. Krótkie siedmio- i czterosylabowe wersy pozostawiają tyle tylko miejsca, ile potrzeba dla samego opisu. Sens „wyższy”, naddany, jest tylko zamarkowany ogólnie. Somnambuliczny jeleń wyszedł nie tylko ze snu, wyszedł z innego wiersza o trudniejszej i głębszej poetyce i do niego wróci, mimo bardziej niż on rzeczywistego Wawrzona, który go pragnie zatrzymać na przedpolu bajeczki.

W jednym ze zbiorków Ficowskiego znajdujemy wiersz pt. Spotkanie z królem Andersena. Znacząca rola dziecka w tej znanej bajce Andersena

urn

i tu zosta:: swym gad .

Ponieważ staje się ko: wtedy obdzieli dziecko — w :.e

Kie dość grze,;;;.

„zachwyty z ff ubiera „doski® Ale już nikt r. r Jak tu się poetyki. Przy intuicyjną, ni: Inaczej u Prz^i czeń, sensów : mysłem. Przy: wszystko na tury konstruuje już gdzie ind z -Postępowań.: wych i seman: cześnie sposoi brykowanie s: są to zwierzęta |^; rakterach oraz; mu ją znak od' oswajanie, uzz: dzą truskawki, gwałtownemu z sztampa w bajeza dorosłych — szu