1 (234)

W STRONĘ PAJDOLOGII*

PROPOZYCJE METODOLOGICZNE DO BADAŃ NAD LITERACKĄ TWÓRCZOŚCIĄ DLA DZIECI

Formułą inicjalną poznańskich Biennale jest sztuka dla dziecka — literatura, teatr, film, muzyka i... zabawki. W ich program została wpisana i krytyka oraz teoria tej sztuki — jako refleksja nad konkretnymi zdarzeniami i faktami każdorazowego Biennale oraz jako refleksja ogólna. W spotkaniach biorą udział, piszą referaty, zgłaszają prace konkursowe, zabierają głos w dyskusji dorośli różnego statusu uczoności oraz różnych profesji: artyści, plastycy i muzycy, literaci, wychowawcy, nauczyciele, naukowcy, działacze i politycy kultury. Biennale poznańskie z biegiem lat staje się również jedynym w Polsce z tak szerokim rozmachem realizowanym spotkaniem i sejmem teoretyków i praktyków twórczości dla dzieci, kultury dziecka i instytucji powołanych do świadczeń w wychowywaniu i kształceniu. Fakt tej polifoniczności, zaspokajający być może ambicje indywidualne, nie spełnia — gdy Biennale utrwalają się jako porządek temporalny — tych wszystkich możliwości badawczych, jakie spełnić może i powinien.

Dotychczasowa praktyka wskazuje, że uwaga nasza skupia się na takich obszarach, jak: twórczość dla dzieci oraz dziecko jako odbiorca sztuki, chociaż również, i w miarę czasu- coraz częściej, na ekspresji artystycznej samego dziecka. Refleksje więc metodologiczne obejmują dwa aspekty: estetyczny i pedagogiczny.

1. Literackość — jako kategoria estetyczna w literaturze dla dzieci — jesr naturalna nie tylko w utworach estetycznych sensu stricto, sie i w tych komunikatach, które mają za cel jedynie funkcje kształcące i wychowawcze. Wiadomo bowiem, że każdy komunikat zwerbalizowany, skierowany do dziecka — ustny czy napisany — wydelimitowany

♦Tytuł artykułu brzmiał: Przedmiot, sposoby istnienia i metody badania literatury dla dzieci; ten pochodzi od redakcji.

231

...    i nr