2011 01 10 14 57 46 01

. ,    uj u mi europejskiej

„15. Niniejsza skarga dotyczy unieważnienia dorozumianej decyzji mownej wynikającej z milczenia Komisji wobec żądania skierowanego do niej przez skarżących ubiegających się o unieważnienie lub uchyl_eni_e trzech zaskarżonych decyzji z powodu ich nieważności bądź wadliwości z innych względów.

16.    Skarga ustanowiona w art. 175 EWG [obecnie art. 232 TWE] ma na celu stwierdzenie bezprawnego zaniechania, co wynika z tego przepisu który odnosi się do bezczynności »z naruszeniem niniejszego Traktatu« oraz z art. 176 [obecnie art. 233 TWE], który odwołuje się do stwierdzenia, że zaniechanie jest »sprzeczne z niniejszym Traktatem«. Nie wskazując, na mocy którego przepisu prawa wspólnotowego Komisja była zobowiązana do unieważnienia bądź uchylenia rzeczonych decyzji, powodowie ograniczyli się do zarzucenia, że decyzje te zostały przyjęte z naruszeniem Traktatu i że ten fakt sam w sobie wystarczyłby do poddania bezczynności Komisji postanowieniom art. 175.

17.    Jednakże, Traktat przewiduje, w szczególności w art. 173 [obecnie art. 230 TWE], inne środki odwoławcze pozwalające na zakwestionowanie rzekomo bezprawnego środka wspólnotowego oraz -gdy jest to konieczne - stwierdzenie jego nieważności na wniosek odpowiednio uprawnionego podmiotu.

Gdyby przyznać, jak życzą sobie tego powodowie, że zainteresowane podmioty mogłyby wystąpić do instytucji, od której pochodzi określony środek, o jego uchylenie, a w przypadku zaniechania tej instytucji, zaskarżyć takie zaniechanie do Trybunału jako bezprawną bezczynność w danej sprawie, oznaczałoby to wyposażenie ich w środek odwoławczy analogiczny do środka przewidzianego w art. 173, a niepodlega-jący warunkom dopuszczalności ustanowionym przez Traktat.

18.    Tak więc, niniejsza skarga nie spełnia wymogów art. 175 Traktatu i musi być zatem uznana za niedopuszczalną”.

Z przywołanego orzeczenia wynika, że zainteresowana jednostka, która zażądała od instytucji uchylenia wcześniej wydanego aktu prawnego, nie może zaskarżyć bezczynności tejże instytucji w trybie art. 232 TWE. Skarga na bezczynność ma zatem przedmiot inny niż skarga o stwierdzenie nieważności i nie może jej zastępować. Nie może także służyć jako środek kontroli legalności aktu w przypadku, w którym akt ten nie mógł zostać zaskarżony w trybie art. 230 TWE, chociażby z powodu braku legitymacji czynnej powoda bądź upływu okresu przedawnienia.

Co więcej, jednostki nie mogą skarżyć zaniechania wydania decyzji, która dla swojej skuteczności musiałaby być aktem zastosowania ogólnego, w istocie zbliżonym w skutkach do rozporządzenia. Problem ten ilustrują sprawy 1S/71 £“_kprang. H4/73 Holiz & Willemsen oraz 90/78 Granaria *

Wyrok ETS z dnia 26 października 1971 w sprawie 15/71 CM t

prang jr. przeciwko Komisji¹    ' ^acK"

Przedsiębiorstwo Mackprang, importujące pszenicę do Niemiec żadał stwierdzenia bezczynności Komisji, polegającej na niewydaniu decyzii skierowane, do Republik, Federalnej Niemiec bądź państw czionkow sk,ch w które. Komisja zm,en,łaby ustanowiona wcześniejsza decyzTa pmcedurę zwolmen.a importu zbóż z obowiązku uiszczenia opla, _ro ’ „ych. Powod pragnął miec możliwość udokumentowania, że wzmian kowane zwolnienia materialnie należą sie także jemu ale „J1 ?

uczynić ze względu „a odmowę wystawień,a    *£»

ze strony władz państwa trzeciego - Algierii    oświadczeń

Trybunał odrzucił skargę i stwierdził, że „żąda łonal nd • ••

dama przepisów ogólnego zastosowania r lL d ^{d K sn w}y-

uznana, zarówno ze względu na fZe _laL Vw ^{Cy2|a me może b}* skierowany do powoda” (pkt 4).    ’ la naturę prawną, za akt

Wyrok ETS z dnia 15 stycznia 1974 r. w sprawie 134/73 Holtz & Willemsen GmbH przeciwko Radzie²

Powód żądał stwierdzenia bezczynności Rady polegającej na tym, że nie wydała ona rozporządzenia przyznającego niemieckim olejarniom takie same dopłaty do produkcji oleju rzepakowego, jakie zostały przyznane wcześniej olejarniom włoskim. W ocenie powoda zaniechanie pozwanej miało charakter dyskryminacyjny.

Odrzucając skargę w sprawie, Trybunał zważył stwierdził: „Wydaje się, że skarga wytoczona przez powoda ma na celu uzyskanie przepisu o charakterze ogólnym i regulacyjnym [...], a nie zaś aktu dotyczącego powoda w sposób bezpośredni i indywidualny. Takie rozporządzenie nie może być uznane, zarówno ze względu na formę jak i swoją naturę prawną, za akt skierowany do powoda” (pkt 4-5).

1

   Zb. Orz. 1971, s. 797.

2

   Zb. Orz. 1974, s. 1.