2011 01 10 14 56 03 01

.    , i^zęsc V. System ochrony prawnej w Unii Europejskiej    fl

podjętym przez Parlament Europejski mającym w zamiarze wywoła-nie skutków prawnych wobec osób trzecich [...].    'S

27. Oba zaskarżone akty dotyczą rozdziału środków przewidzianych w budżecie Parlamentu Europejskiego na pokrycie kosztów przygotowania do wyborów europejskich w 1984 r. Zajmują się przydziałem tych środków osobom trzecim na wydatki mające miejsce poza Parlamentem Europejskim. Tym samym rządzą uprawnieniami i zobowiązaniami [...] grup politycznych reprezentowanych w Parlamencie i mających wziąć udział w wyborach [...]. Z tego względu zakwestionowane środki miały w zamyśle wywołanie skutków prawnych wobec osób trzecich i mogą tym samym być przedmiotem skargi z art. 173 Traktatu”.

Podobnie w sprawie 193-194/87 Maurissen Trybunał dopuścił skargę pomimo braku wyraźnej podstawy w Traktacie.

Wyrok ETS z dnia 4 lutego 1987 r. w sprawie 193-194/87 Henri Maurissen i European Public Service Union (EPSU) przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu¹

Komitet Wykonawczy związku zawodowego EPSU sprzeciwił się zwiększeniu zatrudnienia pracowników w Trybunale na czas określony. Uważał, że zagrozi to jakości jego prac. Odezwę podpisał powód Henri Maurissen, urzędnik Trybunału Obrachunkowego i członek Komitetu Wykonawczego.

Prezes Trybunału Obrachunkowego wysłał powodowi ostry w tonie list, w którym potępił treść i formę odezwy i poinformował go, że zakazał poczcie wewnętrznej dalszej dystrybucji dokumentów związków zawodowych wśród pracowników. Prezes odmówił także Sekretarzowi Generalnemu EPSU udzielenia zwolnienia z pracy dla członków delegacji związkowej do Komisji. Powodowie domagali się unieważnienia powyższych decyzji Prezesa Trybunału Obrachunkowego.

Z przywołanych orzeczeń nie można natomiast wywodzić wniosku, że każdy akt instytucji podlega kontroli legalności. Nie podlegają takiej kontroli bowiem akty wewnętrznej organizacji instytucji i organów wspólnotowych (w szczególności Parlamentu Europejskiego), nawet pośrednio naruszające interesy faktyczne skarżącego, ale pozbawione jakichkolwiek skutków prawnych dla podmiotów znajdujących się poza systemem danej instytucji. Taka sytuacja zaszła w przypadku skarg na akty Parlamentu Europejskiego złożone przez Yvana Błota oraz Grupę Prawicy Europejskiej.

Postanowienie ETS z dnia 22 maja 1990 r. w sprawie C-68/90 Yvan Błot i Front National przeciwko Parlamentowi² Prezydium Parlamentu Europejskiego powołało decyzją delegację parlamentarną do Szwajcarii i ustanowiło jej przewodniczącym M.G. Top-manna. We wcześniejszej decyzji jednak Prezydium zobowiązało się do zaoferowania tego stanowiska Yvanowi Biotowi, deputowanemu Grupy Prawicy Europejskiej.

Trybunał postanowił odrzucić skargę. Wyjaśnił, że „skarga w niniejszym przypadku poddaje w wątpliwość procedury powołania przewodniczącego delegacji parlamentarnej. Zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego [...] »delegacje parlamentarne do spraw stosunków z państwami trzecimi będą organami kontaktów zewnętrznych i współpracy międzyparlamentarnej; do ich zadań zaliczać się będzie dialog międzyparlamentarny, wymiana informacji na aktualne tematy, jak również zapewnienie poparcia parlamentarnego dla polityk zewnętrznych Wspólnoty. Z powyższego wynika, że uprawnienia delegacji parlamentarnych są ograniczone do kwestii informacji i kontaktów, tak więc akty dotyczące powołań ich członków i wyborów ich przewodniczących odnoszą się wyłącznie do wewnętrznej organizacji pracy Parlamentu Europejskiego [...]«. Skarga musi być zatem uznana za niedopuszczalną” (pkt 10-13).

Postanowienie ETS z dnia 4 czerwca 1986 r. w sprawie 78/85 Group of the European Right przeciwko Parlamentowi³

Jean-Marie Le Pen oraz Grupa Prawicy Europejskiej zaskarżyli decyzję Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego o poddaniu pod głosowa-nie wniosku o powołanie Komisji Śledczej do spraw Faszyzmu i Rasizmu wewnątrz i poza Wspólnotą.

Trybunał postanowił o odrzuceniu skargi. Stwierdził, że „komisje śledcze ustanawiane na podstawie art. 95 Regulaminu Parlamentu mają wyłącznie uprawnienia śledcze, w konsekwencji akty je ustanawiające odnoszą się wyłącznie do wewnętrznej organizacji pracy Parlamentu Europejskiego” (pkt 8-11).

1

Zb. Orz. 1989, s. 1045.

2

   Zb. Orz. 1990, s. 1-2101.

3

   Zb. Orz. 1986, s. 1753.