20120312885

,    , o Uderzyła ranie ta scena — dodaje

człowieka me krrept * -^v “    _c

Marlow - ale mc bvło W ^na    o Szekspirze .

Ale w Mjtarittai    wypowiedziach Conrada znaj

duję zdanie, które blinie ics« <»* gorzkiemu odczytaniu Hurty i dojrzalej mądrości Prospera. Pisze Conrad:

Erycc.ny widok    WpJŁąwje ^lw w koncu w # wicie okrutnych

i bezsensownych spr;vv;*^vu gdzie osninie szgaątfó wiary, nadziei i miłości, i nawet samego twniiiw \wdaią 3% bliskie zaniku. Skłaniam się raczej do przekonania, Sc $wiat ma bw tylko widowiskiem, mającym budzić, jeśli wam się podoba — granaGk miłość* uwielbienie lub nienawiść, ale z takiego stanowiska nigdy sw^; Ve wizie rozkoszne ozy bolesne są celem moralnym same dla siebie Reszta K^t naszą sprawą...

W ostatnim monologu Prospera pada słowo „rozpacz”. „And my ending is de$f\Ale u rozpacz nie jest rezygnacją. I inne jest kluczowe zdanie, które najgłębiej pozwala zrozumieć Burzę. To zdanie pada w innej tragedii* ale ma ten sam przejmujący akcent osobisty co ostatni monolog Prospera. Brzmi ono:

Moja rozpacz rodzi kps.?c ^yy-nc*.

My dcsolatton doc* A bet ter Kik

hcgiw w SMW

ybuwąy and Ciecpcmi, Y.ii. V