2013 10 28 07 24

12

Wyspy oceaniczne

Wyspa Św. Heleny

Wyspa Sw. Heleny jest wulkaniczną wyspą oceaniczną długą na Około 20 km i szeroką na 14 km, położoną wśród głębin południowego Atlantyku ponad 1800 km od Afryki 1 jeszcze znacznie dalej od Ameryki Południowej. Prądy oceaniczne i przeważające wiatry przybywają tu od południowo-zachodnich wybrzeży Afryki; wokół wyspy przepływa odgałężenie zimnego Prądu Benguelskiego i wieją nad nią południowo--wschodmde pasaty. Najbardziej charakterystyczną cechą wyspy Sw. Heleny jest jej skrajne ubóstwo. Nie ma rodzimych ssaków, gadów, płazów ani słodkowodnych ryb, a jedynym lądowym ptakiem jest siewka, blisko spokrewniona z pewnym gatunkiem afrykańskim. Oprócz siewki najważniejsi mieszkańcy to owady i lądowe ślimaki.

I Jak wykazało pomyślne wprowadzenie przez człowieka ssaków i owadów, nie było żadnych klimatycznych przyczyn ubóstwa fauny.

W istocie jedną z przyczyn obecnego ubóstwa stały się właśnie te wprowadzone zwierzęta. Portugalczycy w roku 1513 przywieźli na wyspę kozy i szkody, wyrządzane przez nie wraz z późniejszą eksploatacją kory hebanu i brezylM dla celóiw garbarskich ogołociły wyspę z większości jej szaty roślinnej. Kiedy roślinność została zniszczona, musiało zginąć wiele zwierząt, które znajdowały w niej pokarm i schronienie. Zredukowało to szczególnie rodzimą faunę owadów, a zapewne inne organizmy także ucierpiały na skutek zniknięcia drzew.

Jednak nawet przed omówionymi zniszczeniami faiuna Sw. Heleny była zapewne zawsze uboga. Ubóstwo jej | położenie pośrodku oceanu wskazują, że cała fauna i flora znalazła się tu drogą przypadkowej imigracji przez morze. Kierunki prądów morskich i najczęstszych wiatrów wśkazują na Afrykę jako na główne źródło.

Jedynym kręgowcem jest tylko nieco zmieniona afrykańska siewka. Niektóre ryjkowce są też spokrewnione z formami afrykańskimi i podobnie ma się sprawa i wielu roślinami. To, że Afryka dostarczyła części osiedleńców potwierdzają wyrzucane czasem przez fale pnie