2013 10 28 57 25

24

CZ. I. TERAŹNIEJSZOŚĆ

tak wszechstronnie zadowalający jak klasyfikacja stworzona przez Scla-tera i Wallace’a w XIX wieku.

Chociaż krainy te powszechnie przyjęto, status ich ulegał pewnym zmianom. Niektórzy badacze uznali, że krainy: neotropikalna i australijska są zoologicznie tak bardzo różne od wszystkich innych i od siebie nawzajem, że należy im prżyznać rangę Jednostek równorzędnych pozostałym czterem krainom razem wziętym. W tej klasyfikacji są trzy królestwa: Neogea (kraina neotropikalna), Notogea (kraina australijska) i Arktogea (reszta.ówiata). To uporządkowanie krain ma swoje zalety i nazwy trzech królestw są w powszechnym użyciu.

Inną często spotykaną modyfikację wprowadził Heilprin w 1887 roku. Był. on zdania, że Palearktyka i Nearktyka nie zasługują na rangę odrębnych krain i winny być połączone w jedną krainę: Holarktykę. Wielu współczesnych badaczy przyjęło połączenie dwóch północnych krain. Jednak, jak utrzymywał sam Wallace, jest prawie niepodobieństwem podzielić świat na krainy zoogeograficzne, które wszystkie miałyby idealnie tę samą rangę. Pewne nieścisłości zawsze się znajdą, gdyż krainy powstały w wyniku procesów naturalnych. Nie jest celem tej książki wyrokować o ważności danej ikrainy lub słuszności jej na2rwy, lecz nakreślić pokrótce zoologiczną charakterystykę różnych części świata i wglądnąć w naturalne procesy, które ją ukształtowały. Sześć krain zostało więc użytych jako podstawa, a ewentualne różnice rangi zaniedbano.

W opisach krain są wymienione wszystkie rodziny ssakórw i. one to właśnie, wraz~z wybranymi przykładami spośród innych kręgowców, służą do ogólnego scharakteryzowania danej krainy.