2013 10 28 03 02

80

CZ. III. OD PRZESZŁOŚCI DO TERAŹNIEJSZOŚCI

mniej jest mało prawdopodobne, żeby miały one aż tak wielkie centrum powstawania. Jednak, gdziekolwiek powstały musiały się rozprzestrzenić szybko. Tak zachowały się konie, nosorożce, pierwotne parzysto-kopytne i nietoperze. Zajęazaki i gryzonie stały się liczne i f również rozprzestrzeniły się; zajęczakd ze swej pierwotnej ojczyzny w. Paleark-tyce, a gryzonie z Nearktyki. Z innych kręgowców, z ryb Characidae zasiedliły w eocemie Palearktykę, Holostei znajdowały się nadal w rozkwicie. W przeciwieństwie do szerokiego rozmieszczenia tych rodzin, nawet tych, które były nowe w faunie, inne rodziny pozostały ograniczone. Mogło się tak stać dlatego, że były jeszcze nie dość liczne, a może dlatego, że w końcu eocenu kontynenty północne utraciły połączenie lądowe. Jednak, nie wnikając w przyczyny, fauny póżnoeoceńskie różniły się od siebie nawzajem. Palearktykę i Nearktykę można było uważać za odrębne krainy zoogeograficzne. Karpiowate i salamandry, a także ptak, zapewne przodek strusiów, są znane z wykopalisk Europy z tego czasu. Stanowiły one, chociaż tylko czasowo, endemiczne rodziny