2013 10 28 04 03

90

CZ. III. OD PRZESZŁOŚCI DO TERAŹNIEJSZOŚCI

południowoamerykańskie roślinożerne, padając ofiarą nowo przybyłych drapieżców. Po ich 'zniknięciu pozostała wolna przestrzeń życiowa, którą mogły zapełnić nowe roślinożerne z północy. W Nearictyce były gotowe do tej roli pekari, jeleniowate, wielbłądowate i kondowate, ale nie było nosorożców, ponieważ już wcześniej 'zniknęły z krainy nearktycz-nej. Nie było żyraf, ponieważ nigdy nie żyły w Nowym Swiecie, ani pustorogich lub słoni, bo jeszcze nie dotarły tutaj z Palearktyki. Pod koniec pliocenu kraina! necy tropikalna otrzymała następne zwierzęta dla siebie charakterystyczne, między innymi wielbłądowate i pekari.

W plejstocenie do pierwszych najeźdźców dołączyły się wydry, psy, łasicowate i tygrysy szablOzębne, a także wiele drobniejszych ssaków; już uprzednio zadomowiły się tutaj kusaki. Dopiero tak późno przybyło jeszcze jedno zwierzę, typowo neotropikalne, mianowicie tapir. Natomiast and bobry, ani pustorogie, ani słonie nie rozeszły się na południe, chociaż mastodonty w tym czasie sięgnęły do północnej części Ameryki Południowej. Wkrótce fauna plejsboceńska była już w komplecie i taka przetrwała do dźiś z paru jedynie wyjątkami. Pod koniec plejstocenu wymarły kondowate, tygrysy szablOzębne, olbrzymie szczerbaki, mastodonty oraz ostatnie niedobitki drapieżnych torbaczy i południowoamerykańskich roślinożerców. Likwidacja północnej części zasięgu torbaczy w pldocenie, a wielbłądowatych i tapirów w plejstocenie pozostawiła w krainie neotropikalnej izolowane kolonie tych zwierząt.

Aczkolwiek większość migracji w erze kenozodcznej była skierowana na południe, w pldocenie i plejstocenie, kiedy był przesmyk suchego