2013 10 28 56 24

12

CZ. I. TERAŹNIEJSZOŚĆ

powierzchnią. Równoleżniki są wyobrażone jako kola, a południki przedłużone do wierzchołka tego hipotetycznego stożka. Rzuty stożkowe są dogodne, kiedy potrzebny jest obraz niewielkiego obszaru naraz. Całego świata nie da się przedstawić na jednym ciągłym obrazie w rzucie stożkowym. Niemniej, modyfikacja tego rzutu jest bardzo wygodna przy przedstawianiu rejonów okołobiegunowych. Tutaj biegun zamiast być wierzchołkiem stożka staje się środkiem koła, południki rozchodzą się z niego promieniście, a równoleżniki tworzą współśrodkowe koła.

Rzuty ortograficzne przedstawiają świat w kole. Powierzchnią rzutowania jest środek Ziemi. W najprostszym typie zakłada się obserwatora patrzącego na Ziemię z nieskończoności. Wadą tego odwzorowania, podobnie jak stożkowego, jest niemożność przedstawienia więcej niż tylko jednej połowy świata na jednym, ciągłym obrazie.

Inne rzuty przedstawiają Ziemię jako elipsę. Zaletą jest tu właściwa proporcja rejonów polarnych i zawarcie całego świata w jednym obrazie, wadą natomiast poważne zniekształcenia kątowe na krańcach.

Wszystkie rzuty były używane w zoogeografii i były przyczyną poważnego zamętu i nieporozumień, a wśród nich najczęściej siatka Mer-catora, najbardziej myląca. Ponieważ jednak nie wynaleziono żadnej lepszej siatki, która nadawałaby się do druku, pokazywała naraz cały świat i ściśle oddawała wzajemne stosunki między jego częściami, nie trzymam się w tej książce konsekwentnie żadnego sposobu odwzoro-