2013 10 28 06 04

109

TEORIA DRYFU KONTYNENTALNEGO

i glin (Al), a dno oceaniczne składa się ze znacznie cięższej sima — krzemu (Si) i magnezu (Magnesium). Przypuszczał, że lekkie kontynenty unoszą się na niższej i cięższej warstwie skorupy ziemskiej, jak góry lodowe na wodzie. Opierając Się na tej hipotezie, zbadawszy dokładnie mapę świata, uznał, że jest możliwe, iż wszystkie kontynenty były kiedyś połączone w jeden blok i następnie odpłynęły, przedryfowały do swojego .dzisiejszego położenia. Ta masa lądowa miała istnieć w karbonie, ale wkrótce potem jęła pękać i kontynenty poczęły odsuwać Się od siebie. W eocenie tworzył się Ocean Atlantycki i Ameryka Południowa traciła połączenie z Afryką. Australia i Ameryka Południowa były nadal połączone poprzez Antarktydę i Australia kajęła swoje obecne położenie dopiero stosunkowo niedawno. Tak wyglądała teoria dryfujących kontynentów, która została wprowadzona głównie dla wyjaśnienia biologicznego podobieństwa kontynentów południowych.

Wegener sądził, że w dawnych czasach, kiedy wszystkie kontynenty były złączone, posiadały również tę samą faunę i to miało wyjaśniać obecność biegających nielotnych ptaków, żółwi Pleurodira i ryb dwu-dysznych na wszystkich trzech południowych kontynentach. Nieco później, kiedy już Australia i Antarktyda zostały oddzielone od afrykańskiej części bloku (z wyjątkiem dalekiej drogi okólnej przez Amerykę Południową), fauna kontynentów południowych zróżnicowała się na

dwie główne składowe. Jedna z nich, obejmująca m. in. torbacze i rzekotki, była wspólna Australii i Ameryce Południowej, natomiast druga, zawierająca mp. strusie, z płazów Pipidae, a iz ryb Characidae dzieliłyby Ameryka Południowa i Afryka.

Pomysł jest atrakcyjny. Ameryka Południowa i Afryka bardzo ładnie pasują do siebie, nie ma też powodów, żeby z miejsca odrzucać połą-