257

Dekoracje z roślin doniczkowych

na liściach działają jak soczewki, skupiając promienie słoneczne, i dlatego przy intensywnym nasłonecznieniu może dojść do poparzenia mokrych części roślin. Z kolei zraszanie wieczorem, gdy spada temperatura otoczenia, może spowodować rozwój grzybów chorobotwórczych. Nie należy zraszać liść/ pokrytych meszkiem (syningii, fiolka afrykańskiego, begonii) oraz roślin kwitnących (brunatnienie płatków). Na skutek zraszania liści często pojawia się białawy nalot - zaciek soli mineralnych, który nie szkodzi roślinie, aleją szpeci. Przyczyną jest używanie zbyt twardej wody (lepiej podlewać rośliny wodą przegotowaną). Niekiedy stosuje się nabłyszczanie liści - należy jednak przeprowadzić próbę w celu stwierdzenia, czy nabłyszczacz nie przyniesie więcej szkody niż pożytku. Zraszając rośliny w pomieszczeniach, można doprowadzić do zniszczenia mebli, lepiej więc zastosować inny sposób: ustawić doniczki z roślinami na tacach lub w płytkich naczyniach wysypanych keramzytem lub innymi kamykami i nalać tam wody, tak aby jej poziom nie dosięgał do dna doniczek. Wyparowująca woda utrzymuje wilgotność powietrza wokół rośliny na odpowiednim poziomie (należy dbać, aby kamienie pozostawały cały czas mokre).

Wymagania glebowe

Prawidłowy wzrost i rozwój roślin może odbywać się wyłącznie w ściśle określonych przypisanych do każdego gatunku warunkach glebowych. Sztuczne środowisko uprawy stworzone przez człowieka musi zapewnić takie warunki. W tym celu należy poznać „upodobania” roślin, a następnie przygotować odpowiednie podłoże. Dostępne są ziemie ogrodnicze o zróżnicowanych właściwościach fizycznych i chemicznych, co związane jest z zawartością próchnicy, składników mineralnych, koloidów mineralnych i odczynem. Podłoże można wykonać we własnym zakresie lub kupić gotową mieszankę. Należy unikać podłoży uniwersalnych, gdyż nie odpowiadają one wcale wymaganiom wszystkich gatunków. Dla określonych grup roślin przygotowuje się specjalne podłoża - inne dla palm, kaktusów, paproci czy gatunków iglastych, inne dla roślin rabatowych i balkonowych (lub dla poszczególnych rodzajów, np. dla pelargonii), a jeszcze inne do wysiewu. Składnikami podłoży mogą być:

•    ziemia kompostowa - powstała w wyniku rozkładu substancji organicznych (trawy, chwastów, resztek roślin uprawnych, odpadów kuchennych, papieru), która zawiera dużo próchnicy i składników pokarmowych przekraczających potrzeby roślin doniczkowych, dlatego należy stosować ją wyłącznie jako dodatek użyźniający podłoże; wymaga parowania;

•    ziemia darniowa - najrzadziej używany składnik podłoża, powstaje z darni z łąk i trawników;

•    ziemia liściowa powstaje z pryzmowanych liści zawierających mało garbników (brzozy, buka, lipy, klonu), żyzna, zasobna w próchnicę, z dużą pojemnością wodną; wymaga parowania;

•    ziemia wrzosowa pozyskiwana na wrzosowiskach (zbutwiałe części pędów wrzosu i innej roślinności wrzosowisk), uboga w składniki mineralne, odczyn silnie kwaśny, stosowana jako domieszka do ziem ogrodniczych;

•    ziemia gnojowa - otrzymywana z różnych rodzajów obornika, bogata w próchnicę, kwasowo obojętna (pryzmowana i kilkakrotnie przerabiana); ze względu na czynniki chorobotwórcze niezbędne jest jej parowanie;

•    torf - dodawany prawie do każdego rodzaju podłoża ze względu na dużą pojemność wodną i zawartość próchnicy, poprawia napowietrzenie podłoża, ale łatwo przesycha; w zależności od warunków, powstawania i składu roślinności wyróżnia się torfy wysokie, przejściowe i niskie;

•    piasek - jest składnikiem wielu rodzajów podłoży, poprawia warunki wodne i powietrzne, zwiększa przepuszczalność ziemi, nie zawiera składników odżywczych;

•    perlit i wermikulit - granulki mielonej i prażonej skały wulkanicznej, nie zawierają żadnych substancji odżywczych, ale zwiększają przepuszczalność podłoża i ułatwiają wzrost korzeni;