322

Mięta pieprzowa 313

ziele lub ziele przewiędnięte (przewiędnąć może nawet w pokosach). Jeżeli dostawa do destylarni wymaga dalszego transportu, przesyła się zwykle surowiec w stanie wysuszonym. Za zasadę należy jednak przyjąć, że gospodarstwo prowadzące plantację mięty musi mieć warunki wysuszenia zbioru na wypadek przerwy w pracy destylarni, złej pogody itp.

Wysuszony surowiec jest bardzo łamliwy i łatwo się kruszy, toteż nie należy go pakować bezpośrednio po wyjęciu z suszarni, lecz poczekać aż pod wpływem wilgotności powietrza stanie się elastyczniejszy i podatniej -szy na ugniatanie.

Przeciętna techniczna wydajność olejku w wysuszonym zielu wynosi około l°/o, przeciętna wydajność z 1 ha — około 10 kg olejku surowego.

Przy dłuższym przechowywaniu surowca następują straty w olejku. Według obliczeń H. Cybulskiej surowiec przechowywany w magazynie, w potrójnej torbie papierowej, w ciągu trzech miesięcy stracił około 5% znajdującego się w nim pierwotnie olejku. Straty przy przechowywaniu „luzem” są znacznie większe.

Suszone liście i ziele przesyła się zazwyczaj w workach lub w potrójnych torbach papierowych; jeszcze lepszym' sposobem jest prasowanie w bele po 10—15 kg. Na 1 kg suszu trzeba około 4 kg świeżego ziela, a około 5 kg świeżych liści.

Plon. Jako średni plon należy przyjąć 10—20 q suchego ziela z ha, w dobrych zaś warunkach od 25 do 30 q/ha, plon suchych liści 7—10 q/ha. Plon świeżego ziela wynosi 50—130-q/ha.

Choroby. Mięta pieprzowa, zwłaszcza angielska Mitcham, podlega zazwyczaj chorobie, zwanej rdzą miętową, wywołanej przez grzyb Puccinia menthae Pers. Rdza poraża głównie dolną stronę blaszki liściowej oraz łodygi, tworząc pomarańczowobrunatne plamki (skupienia ure-dospor). Największe nasilenie rdzy obserwujemy w drugiej połowie lata. Surowiec porażony nie nadaje się do celów leczniczych, może być jednak użyty do destylacji olejku, gdyż porażenie nie wpływa na jego zawartość.

Dotychczas nie znamy skutecznego sposobu walki z rdzą miętową. W celu zmniejszenia jej skutków postępuje się w ten sposób, że jak tylko zaobserwuje się pierwszy objaw występowania rdzy na dolnej stronie blaszek liściowych natychmiast dokonuje się sprzętu ziela niezależnie od stopnia dojrzałości mięty. Przez usunięcie pokosu z plantacji hamuje się rozwój rdzy miętowej.

Na sadzonki należy wybierać egzemplarze nie porażone. Praktyka wykazuje, że częste wzruszanie gleby i przewietrzanie zmniejsza występowanie rdzy. Na plantacji porażonej należy ostatnie cięcie wykonać nisko przy ziemi, wygrabić dokładnie resztki pożniwne, a następnie przysypać pole 5-centymetrową warstwą ziemi lub wykonać płytką podorywkę.

Sposoby walki chemicznej z rdzą są jeszcze mało opracowane.