348,349

348

Teorie liii i iHM

przez społeczeństwa (widoczne zwłaszcza w dyskursach polilyt gicznych, psychiatrycznych, klinicznych itp.), Foucault potępia taktu oskarżając go o przemożne dążenie do prawdy i umacanianie wl i.l»y ne formy wiedzy. Kwintesencją takiej postawy jest, według filnaofli, ||M naukowy strukturalizm de Saussure’a i Levi-Straussa.

Louis Ałthusser wydaje Lirę Me Capital”(Czytanie „Kapitału") l > strukturaUstów zwłaszcza ze względu na zaprezentowany tu pttul ||H tryb lektury dzieła Marksa. Ałthusser odżegnuje się od czytania (literalnego sensu zdań tekstu) na korzyść czytania „objawowi go" rekonstruowania znaczeń ukrytych. Ten tryb czytania nic tylko dzieło Marksa, lecz przynosi również wzór strategii lekturowej 'hllM^H ridowskiej dekonstrukcji.

1971: Roland Barthes pubhkuje artykuł Od dzieła do tekstu, w którym

kie najważniejsze konsekwencje przejścia na stronę poststruklut illstfl^H tury. Zwraca również uwagę na zmianę terminologii, a także -- przemiany w świadomości metodologicznej badaczy literalni y. I '1 ją się między innymi rezygnacją z kategorii „dzieła”, „interprriai |i j (jako tradycyjnych kategorii teoretycznoliterackich) i w zamian gorii „teksm”, „lektury”, „czytelnika” i „przyjemności". W naji igóllti^^^H miany te prowadzić mają do zwiększenia twórczej aktywności < wego „producenta” literatury, wyzwolonego spod hcrmenetiiyi zwłaszcza ideału „poprawnego” odczytywania.

Jeden z najwybitniejszych krytyków amerykański.    dii

nie do grona ścisłych dekonstrukcjonistów amerykańskich, >• ¹ u* k«W lem Blindness andInsight: Essays of the Rhetoric ofContempon > y I wyraźnie, że de Manowski sposób myślenia o literaturze jest konstmkcji (zwłaszcza w analizach retorycznych tekstów In nie de Man przez cały czas zachowywał będzie własny myl, nltrft^^H Derridy.

1972: Zostają wydane kolejne ważne książki Jacques’a I ¹

filozofii, a także tom rozmów filozofa między innymi z Julia h 1 ihImB Houdcbinem (Pozycje), w których Derrida wyjaśnia pi/\. mu MyMV i komentuje sposoby uprawiania tej krytyki.

1973: Ukazuje się obszerna praca Rolanda Barthcsa Teoria tekitu, |<oilmtiqr właściwości literatury rozumianej jako „tekst”, a także nnnlmiląg^H kwencje przemian w podejściu do literatury.

Barthes publikuje też jedną z najbardziej skanduliznjącyr h k>ląA(^^^H kich,jaka pojawiła się w historii humanistyki PrzyjemnoU cjąjego deklaracji z Od nauki do literatury, gdzie głosił konlei 'iioljfl^H

pod uwagę przez wiedzę o literaturze przyjemności ........ 1 Mc W j

ujęciach teoretycznych. Przyjemność, o której pisze Barthes, a ktiM^H tclnik w trakcie lektury, jest tu jednak pojęta bardzo radykalni* lliilltał bowiem w gruncie rzeczy o opis doświadczania rozkoszy rrnlyt >m| 11 iykl ka ta spełnia przede wszystkim funkcję krytyczną wolier "kra|nh *U||H dyskursu teoretycznego.

^kWyiliijc < Has, książkę o Heglu i Genecic. Otwiera ona nowy okres w pi-■Uy, tnmykając zarazem etap tak zwanej dekonstrukcji strategicznej -a więc Vk|(ll Miiikmndizmu i tradycji metafizycznej praktykowanej w trakcie lek-Hpt tekstów reprezentujących tę tradycję.

■pi)r )rdl»ą ze swoich najważniejszych książek La revolution du langage HI (a wykazuje zarówno wyraźne wpływy semioiogii strukturalnej (od-^Bpffnuluwanej), jak i Lacanowskich reinterpretacji myśli Freuda. Półśnie odróżnienie porządku „semiotyczncgo” (le semiotii/ue) od kon-^■tlołyln (/</ s/miotięue) i porządku „symbolicznego" (Lesymbcliquc. sfe-Bflykulowancgo języka, reprezentacji itp.). Kristeva koncentruje się ■pili iid lyin, co „scmiotyczne”(tak zwanym genotekście w planie tekstu tia „procesie rodzenia się sensu”. Z kolei drugi poziom (nazwany ^■tottuu) jest już poziomem konkretnych znaczeń danych do interpre-■g tlę kategoriami „semiotycznego” i „symbolicznego” oraz własnymi ^B|utu" i „gcnotekstu”^,JS, badaczka przeprowadza tutaj gruntowne ana-Tgego podłoża języka (dźwięków, rymów, rytmów itp.) w twórczości HmowIccznych poetów, uznanych przez myśl francuską lat sześćdzie-rewolucyjną - Mallarmego i Lautrćamonta.

■Nulim/a wykład inauguracyjny w College de France (opublikowany rok Hmi I o'/H). W eseistyczny, a nawet, rzec by można, literacki sposób wy-ważniejsze przemiany w myśleniu Barthes’a o literaturze na pjpUiktutulizmem a poststrukturalizmem. Jest to zarazem swego rodza-B| francuskiego poststrukturalizmu.

■I fclllą/k.i Julii Kristevej pod tytułem Polylogur. zbiór esejów o sztuce

HManych zostaje wydany manifest dekonstrukcjonizmu amerykań-mI lyiulrtn Deconstruction and Criticism, zawierająca przykłady wzor-il |ii\• li analiz literatury. Widnieje na niej, po pierwsze, nazwisko JjUrtry po kilku latach prowadzenia seminariów i wykładania na uni-11 .ni loi li doczekał się grupy uczniów i współpracowników określa-MiMiukcjnnistów amerykańskich (tak zwana Szkoła z Yale). W tomie WfUlrtsni publikują również swoje szkice: Paul de Man,Joseph I lii-

,y 11.......... i I l.nold Bloom. Ostatecznie do swojej dekonstrukcjoni-

>...... |" v /uawai się będą później tylko de Man i I lillis Miller, sta-

;«K od niej liloom, zaś Hartman przyjmie raczej pozycję sympatyka,

........I Jo ścisłej grupy dekonstrukcjonistów amerykańskich z Yale

Jj)HWnM'| kolejna uczennica Derridy - Barbara Johnson.

j|lkn|> 'o|ą najsłynniejszą „dckonstrukcjonistyczną" książkę: Alegorie i/n i u Rousseau, Nietzschego, Ri/iega i Prousta.

l iiio,,..i I \oi.ird wydaje Lacondttion post modernę (Kondycjeftono ■fal la niialil Icyc raportem o stanic wiedzy w państwach wysoko rozwinię

.....W......./ądu kan.idyy.kic go Siała się jednak swego rod/aju ..In

IfM |m........    . IIVI li I po. I:.l lilii Im ale. Iow ( >il lego oioinc ulu będzie :aę ino