20,21

otrzymuje woreczek z piaskiem albo ryżem, bądź też po prostu chusteczkę zawiązaną na supeł i chodzi z nią na zewnątrz koła. Grupa śpiewa przy tym: „Chodzi lisek koto drogi, nie ma ręki ani nogi. Kto się liska nie spodzieje, tego lisek przyodzieje". Słowa te są wciąż powtarzane. W pewnym momencie „lisek" upuszcza woreczek, możliwie niepostrzeżenie, za plecami dowolnej osoby siedzącej w kole. Ta musi podnieść upuszczoną rzecz, pobiec za „liskiem" i spróbować go dogonić. Ten, kto pierwszy dotrze do wolnego miejsca, może na nim usiąść, drugi uczestnik zostaje „liskiem" w następnej rundzie.

Zabawa ta znana jest w wielu krajach, dlatego nadaje się dla grup, w których skład wchodzą osoby z różnych krajów.

Pociąg

Członkowie grupy pozostają na swoich miejscach. Jedna osoba jest „lokomotywą". Porusza się ona powoli, wydając odpowiednie odgłosy, i dobiera sobie poszczególne „wagony", prosząc uczestników, aby ustawiali się za nią - kładą oni obie dłonie na ramionach swojego poprzednika i w ten sposób tworzą cały pociąg. Kiedy wszyscy biorą już udział w zabawie, pociąg jedzie kilka rund, aż „lokomotywa" albo specjalnie wybrany prowadzący zawoła: „Uwaga, pociąg wjeżdża na dworzec główny". Wówczas uczestnicy nastawiają się na zbliżający się koniec zabawy i zwalniają jazdę - „pociąg" zatrzymuje się. Przy ostatnim słowie wszyscy przestają wydawać towarzyszące jeździe odgłosy, zatrzymują się bez ruchu, a następnie wracają w milczeniu na swoje poprzednie miejsca.

Zabawę tę można jednak przeprowadzić również w ten sposób, że poszczególne „wagony" znowu stopniowo odłączają się od „pociągu" i powracają na swoje miejsca, mówiąc na przykład: „Wagon Kuba pozostaje na tym dworcu", „Wagon Aneta zostaje tutaj odłączony" itd. Młodszym dzieciom - a właśnie dla nich zwłaszcza przeznaczona jest ta zabawa - łatwiej jest dzięki wymienieniu ich imienia rzeczywiście zachować osiągnięty w zabawie spokój.

Iłodzinne poszukiwania

Prowadzący musi przed rozpoczęciem zabawy przygotować „karliczki rodzinne", których powinno być przynajmniej tyle, ilu grupa mu uczestników. Zabawa sprawi największą przyjemność wtedy, ody nazwiska rodzin będą brzmiały podobnie: Nowak - Rowak, Kowal - Sowal, Borek - Torek itd.

lila każdej rodziny można przygotować na przykład następujące karliczki: ojciec, matka, dziecko i pies:

Nowak    Nowak    Nowak    Nowak

ojciec    matka    dziecko    pies

K.iżdy uczestnik losuje jedną z dokładnie wymieszanych wcześniej karliczek z worka albo z tekturowego pudełka. Na komendę prowadzące-!|n wszyscy zaczynają szukać pozostałych „członków rodziny", głośno wykrzykując swoje nazwisko. Każda „rodzina", która się odnajdzie, siada wnastępującej kolejności: „ojciec"zajmuje miejsce na krześle, „matka" sia-<iii na kolanach „ojca", „dziecko" siada na kolanach „matki", a „pies" kładzie uę u ich stóp. Jeżeli zaplanowaliśmy jeszcze innych „członków rodziny", windy na początku zabawy ustalamy, jakie mają oni zająć miejsca.

Kn:dy wszyscy zakończą rodzinne poszukiwania, „psy" mogą jeszcze ■./n/ekając przemierzyć całe pomieszczenie - jako honorową rundę a potem ostatecznie położyć się u stóp swoich właścicieli. Zabawa ta nadaje się szczególnie do uspokojenia dziecięcych grup, iiln sprawia przyjemność również młodzieży i dorosłym. Podczas gdy lod/iny się szukają, przez pewien czas będzie jednak dość głośno!

Chodzić jak stary człowiek

Prowadzący uderza w mały bębenek albo włącza muzykę z kase-iy Jednocześnie wydaje pozostałym uczestnikom polecenia, w jaki ■•posób mają się oni poruszać w rytm muzyki po całym pomieszczeniu, na przykład jak: stary człowiek;

osoba wędrująca z ciężkim plecakiem;

21