3tom186

5. elektroenergetyka przemysłowa

374

Rys. 5.34. Układ widłowy W do zasilania stacji z. jednym transformatorem

Rys. 5.35. Układ widłowy 2W do zasilania stacji z dwoma transformatorami

Rys. 5.36. Układ podwójnej magistrali do zasilania stacji z dwoma transformatorami

Układ trójtransformatorowy 3T zaleca się stosować w przypadku dużej koncentracji mocy (w układzie dwupromieniowym należałoby umieścić obok siebie dwie stacje dwutransformatorowe). W układzie trójtransformatorowym każdy transformator zasila wydzieloną sekcję szyn nn. Po wyłączeniu jednego z transformatorów pozostałe przejmą jego obciążenie po połowie, np. w stanie pracy normalnej transformatory obciążone do 0,9 mocy znamionowej S_N w stanie pracy awaryjnej są obciążone do 1,35S_V. Przeciążenie takie może być dopuszczone nawet w przypadku zakładów, w których zorganizowano pracę trójzmianową przez 24 h.

W zależności od sposobu zasilania transformatorów rozróżnia się następujące rozwiązania:

— układ 3T3 z trzema promieniami (rys. 5.37),

Rys. 5.37. Układ trójtransformatorowy z trzema promieniami

Rys. 5.38. Układ trójtransformatorowy z magjstralą dwustronnie zasilaną

_ układ 3T2 z magistralą rozciętą, dwustronnie zasilaną (rys. 5.38); zabezpieczenie

transformatorów od przeciążeń zewnętrznych realizuje się zwykle po stronie nn; w przypadkach szczególnych, do prawidłowego zabezpieczenia transformatorów (np. przy transformatorach o mocy > 1000 kV- A) w układzie 3T2 stosuje się układ 3T2p z indywidualnym zabezpieczeniem przekaźnikowym transformatorów.

5.7. Stacje elektroenergetyczne w zakładach przemysłowych

Ważnym zagadnieniem przy projektowaniu jest wyznaczenie liczby stacji transformatorowych SN/nn i wybór ich lokalizacji oraz podział odbiorów do zasilania między poszczególne stacje transformatorowe.

Lokalizacja stacji transformatorowej powinna spełniać następujące warunki:

—    centralne położenie względem zasilanych odbiorów,

—    łatwość dojazdu,

—    usytuowanie komór transformatorowych po północnej stronie budynku zakładu. Dobór liczby stacji polega na wyznaczeniu liczby i mocy transformatorów. Można go

dokonać następująco.

Moc znamionową transformatorów można dobrać w zależności od gęstości mocy [5.10] wg wzoru

S_Tr 1000ff°'^6?    (5.38)

w którym: S_Tr — moc transformatora, kV • A, o — gęstość obciążenia, kW/m².

Wzór (5.38) podaje moc transformatora najkorzystniejszą gospodarczo ze względu na zużycie materiałów przewodowych. Jest on stosowany do obliczeń przy niewielkich odległościach odbiorów od transformatora na zasilanym terenie.

Metoda jednakowych mocy znamionowych transformatorów

Przyjmuje się jednakową moc znamionową transformatorów i po określeniu liczby transformatorów w poszczególnych stacjach — moce tych stacji. Następnie dzieli się teren zakładu na obszary zasilania poszczególnych stacji, stosownie do mocy stacji i do wymaganej pewności zasilania odbiorów. W częstym przypadku stacji dwutransfor-matorowych i odbiorów o jednakowych wymaganiach niezawodnościow'ych otrzymuje się dla poszczególnych stacji obszary o zbliżonych mocach szczytowych.

Wewnątrz poszczególnych obszarów wybiera się lokalizację stacji z uwzględnieniem warunków uprzednio podanych. W przypadku oddzielnych stacji transformatorowych oświetleniowych i „siłowych” dla każdej z nich można przyjąć inną moc znamionową.

Metoda ekonomicznego promienia zasilania

Lokalizację stacji transformatorowej ustala się w ten sposób, aby długość poszczególnych linii nn nie przekraczała ekonomicznego promienia zasilania r_ek. Wartość r_cV zależy od wielu czynników i w większości przypadków znajduje się w przedziale 200-t-600 m. Optymalnego wyboru lokalizacji ST można dokonaćjedną z metod podanych w pracy

[5.14] , Metody te dają rozwiązanie ścisłe (optimum sformalizowanego zadania), ale są pracochłonne.

Poniżej podaje sie metode obliczeniowa, która umożliwia przybliżone rozwiązanie

[5.15] ,