CCF20120925013

P^ra^Mhx, (^U.a/rcdb¹®'-'

Po różowych policzkach leciały mu łzy wielkie jak zielone groszki konserwowe i wszystkim zrobiło się okropnie głupio. A najbardziej, oczywiście Julkowi, zwłaszcza że właśnie zjawiła się pani.

— Proszę pani, ale ja mu nic nic zrobiłem! — powiedział natychmiast Julek i dla potwierdzenia swojej niewinności zamrugał oczami.

Na mamę zawsze to działało. Na panią najwyraźniej nie. Też zamrugała oczami dokładnie tak samo, a potem przytuliła szlochającego Marcelka i zapytała sucho:

—    Nic?

—    Ja go nie uderzyłem, ja... ja... I ja tylko... - Julek zaczął się jąkać.

—    Tak? — brwi pa n i zaczęły wędrować do góry i Julek doskonale wiedział, że nie jest dobrze.

15