DROGA NA GOLGOTĘ

«

«

ń

4

Ukrzyżowanie Jezusa

331

Droga na Golgotę

Ewangelia wedtug św. Marka 15

Piłat ugiął się pod naciskiem tłumu, podburzonego przez Wysoką Radę. Uwolnił Barabasza i wydał żołnierzom rozkaz, aby najpierw ubiczowali Jezusa, a następnie przybili Go do krzyża.

Bicze rzymskie były wykonane z pasów skórzanych opatrzonych kawałkami metalu. Niekiedy skazańcy umierali pod ich uderzeniami.

Po biczowaniu żołnierze okrutnie zabawiali się kosztem Jezusa. Ponieważ kapłani twierdzili, że podawał się za króla, dlatego ubrali Go w szatę w królewskim, purpurowym kolorze i „ukoronowali” wieńcem wykonanym z ostrych cierni. Potem bili przed Nim pokłony, wołając: „Niech żyje król!”, i pluli Mu w twarz.

Nadszedł moment, kiedy trzeba było pójść na miejsce egzekucji. Zgodnie z prawem żydowskim musiała się ona odbyć poza murami miejskimi. Skazaniec wyruszył pod eskortą w kierunku wzgórza o nazwie Golgota, czyli Miejsce Czaszki. Za Nim szedł tłum, który szydził z Jezusa.

W tłumie było kilka kobiet płaczących nad losem Nauczyciela.

Zgodnie ze zwyczajem, skazaniec musiał sam zanieść na miejsce kaźni, ciężką, wykonaną z surowego drewna, poprzeczną belkę krzyża.

Taką belkę włożono również na ramiona Jezusa. Dźwigał ją z ogromną trudnością, osłabiony biczowaniem i długimi przesłuchaniami.

Rzymianie zatrzymali pewnego Żyda, pochodzącego z Cyreny w Afryce, który przybył do miasta na święto.

- Hej, ty! - zawołał setnik, kładąc mu rękę na ramieniu. - Pomóż Mu nieść tę belkę, bo w tym tempie nigdy nie dojdziemy na miejsce kaźni.

Szymon był silnym, barczystym mężczyzną. Zdjął krzyż z poranionych ramion Jezusa i już razem odbyli resztę drogi na Golgotę.