DSC03438

Z orzechów wytłaczany jest olej. mniejsze znaczenie ma bezpośrednie spożycie. Drzewo wytrzymałe na mróz w okresie spoczynku, ale dość wrażliwe na wiosenne przymrozki. Siewki używane są jako podkładki dla orzecha włoskiego. U nas gatunek ten sadzony jest w parkach. Hodowcy pracują nad otrzymaniem jego szlachetnych

Orzech szary {Juglans ci ner ca L.). Pochodzi ze wschodnich stanów USA. Rozpowszechniony w Ameryce Północnej na glebach niżej położonych, wilgotnych. Wyrasta do wysokości 35 m. Kora na pniach chropowata, szara. Liście średniej długości (50—60 cm), złożone z 11—19 listków, od spodu omszone, brzegi liści ostro piłkowane. Na ogonkach liściowych lepkie, gruczołowe włoski. Kwiatostany męskie (kotki) długości 8—12 cm. Kwiaty żeńskie zebrane po 2—6 w długie grona. Kwitną w maju. Owoce walcowate, lekko wydłużone, po 2—6 w gronie, lepkie, długości 4—7 cm. Skorupa gruba, twarda, ostro zakończona, głęboko, nieregularnie bruzdowana, z dwoma przegrodami. Drzewo zupełnie wytrzymałe na mróz. Często spotykane w parkach i ogrodach. W Stanach Zjednoczonych uprawia się kilka odmian tego gatunku.

Orzech mandżurski (Juglans mandshurica Maxim.). Gatunek wschodnioazjatycki. Rośnie dziko w Mandżurii i nad Amurem. Drzewo dość duże, do 25 m. Kora pnia ciemna, u młodych drzew jasnoszara. Liście długie lub bardzo długie (do 1 m), złożone z 11—21 listków. Listki z wierzchu nagie, od spodu silnie omszone i pokryte włoskami gruczołowymi. Kwiatostany męskie długości do 10 cm. Pręciki dość liczne. Kwiaty żeńskie po 5—10 w gronach na owłosionej osi. Kwitnie w pierwszej połowie czerwca. Owoce kuliste lub jajowate, z grubą, mięsistą okrywą. Skorupa gruba, kanciasta, z 8 wyraźnymi kantami, o 2 przegrodach. Jądro małe i trudne do wydobycia. Drzewo głównie parkowe. Ze względu na dużą wytrzymałość na niskie temperatury może mieć