DSC07811

stosowanie cementu siarczanoodpomego nie jest konieczne, a zalecane jest ograniczenie zawartości C₃A do 8%.

Jony magnezu obecne w wodzie morskiej podczas działania na beton zostają zastąpione jonami wapnia. Powstający Mg(OH)₂, znany jako brucyt, odkłada się w porach przy powierzchni betonu, tworząc zabezpieczającą warstwę, która ogranicza dalszy przebieg reakcji. Obecny w warstwach powierzchniowych CaC0₃, produkt karbonatyzacji betonu, również tworzy barierę powierzchniową mającą na ogół grubość od 20 do 50 jxm. Bariera ta powoduje ograniczenie powstawania bru-cytu, jeżeli nie następuje jej ścieranie, np. zawiesiną piasku. Jeżeli beton poddawany jest powtarzającym się cyklicznie okresom nawilżania i wysychania, to część obecnych w wodzie morskiej soli pozostaje na powierzchni betonu i w jego porach w postaci kryształów, głównie siarczanów. Kryształy te ulegają ponownej hydratacji i zwiększają objętość przy kolejnych okresach nawilżania. Postępujące zniszczenie powierzchni znane jest jako wietrzenie solankowe. Wyjątkowo narażone są na nie powierzchnie poziome i nachylone. Słona woda może być również podciągana kapilarnie. Powyżej stałego zwierciadła wody osadzają się kryształy soli, które przy nawilżaniu mogą wywoływać pęcznienie. Wietrzenie solankowe obejmuje strefę do głębokości kilku milimetrów, która z czasem odpada, odsłaniając kolejne warstwy narażone na zniszczenie.

Ochrona strukturalna betonu w warunkach działania wody morskiej polega na ograniczeniu jego przepuszczalności. Można to uzyskać, co już kilkakrotnie podkreślano, zapewniając niskie w/c, dobre zagęszczanie betonu, zapobieganie zarysowaniu w wyniku skurczu, efektów termicznych lub naprężeń użytkowych.

Ważne jest, by beton był dobrze pielęgnowany przed jego kontaktem z wodą morską. Założenie, że woda morska zapewnia pielęgnację jest błędne. Przeprowadzone badania wykazały, iż pielęgnacja w słodkiej wodzie winna trwać minimum 7 dni, niezależnie od rodzaju zastosowanego cementu.

7.4. ZNISZCZENIE BETONU W WYNIKU KOROZJI STALI ZBROJENIOWEJ

Środowisko betonu jest specyficznym elektrolitem, gdyż w jego porach zawsze występuje pewna ilość cieczy o odczynie alkalicznym. Beton najlepiej i w sposób najbardziej trwały chroni zbrojenie przed korozją. Ciecz w porach betonu ma pH powyżej 12, a na powierzchni stali w betonie powstają ochronne warstewki białego żelazianu wapnia (Ca(FeO_z)₂), praktycznie uniemożliwiające rozwój korozji. Korozja zbrojenia może wystąpić tylko w przypadku, gdy otulina utraci właściwości ochronne.

Obniżenie wartości pH cieczy w porach betonu najczęściej jest spowodowane oddziaływaniem ditlenku węgla zawartego w powietrzu i procesem karbonatyzacji otuliny. Spadek wartości pH poniżej 11,8 skutkuje uszkadzaniem warstewek pasyw-

I