DSCF5434

3. Żyto

153

Żyto sieje się na głębokość 3 cm w rozstawie rzędów 13—15 cm. Materiał siew-ny żyta populacyjnego powinien być, co najmniej w stopniu kwalifikacji K2 i o zdolności kiełkowania co najmniej 85% i wilgotności 15%. Tymczasem corocznie tylko 17% powierzchni obsiewa się materiałem kwalifikowanym, resztę — materiałem niekwalifikowanym, najczęściej znacznie wyrodzonym i zanieczyszczonym domieszkami innych zbóż. Materiał siewny odmian mieszańcowych otrzymuje się, krzyżując jednorazowo dwie odległe linie. Efekt heterozji w dalszych rozmnoże-niach zanika, pogarsza się także jakość żyta, dlatego nie można używać do siewu ziarna z własnego rozmnożenia. Stąd też materiał siewny form mieszańcowych musi pochodzić każdorazowo bezpośrednio od hodowcy i odpowiadać wymaganiom jakościowym materiału kwalifikowanego (Fi).

3.7.4. Pielęgnowanie

Gdy płodozmian jest poprawny, w integrowanym rolnictwie łan żyta ma dużą zdolność samoregulacji zachwaszczenia. Chemiczne metody ograniczania zachwaszczenia są wtedy zbędne. Niestety, na zdecydowanej większości plantacji żyto często uprawia się jako drugie, a nawet trzecie zboże. W takich warunkach chemiczne zwalczanie zachwaszczenia ogranicza straty plonu. Najgroźniejszymi chwastami są ostrożeń polny, chaber bławatek, miotła zbożowa, rumianowate (rys. 3.7). Celowość użycia herbicydów wzrasta także po przerzedzeniu zasiewów przez pleśń śniegową, kiedy naturalna konkurencyjność łanu jest osłabiona.

Liozba chwastów na 1 m*

Rys. 3.7. Wpływ liczby poszczególnych gatunków chwastów na wielkość strat plonu żyta (na podstawie doświadczeń mikropoletkowych wykonanych w Zakładzie Ekologii i Zwalczania Chwastów) (Rola, Domaradzki, 2001)