DSC07014

A KRAJOBRAZU ir PROGRAMIK ODM W)' IISI OPOLSKIEJ

Ocena-jesień 2008 r.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Kolonowskie - studium jest z roku 1995, w związku z czym jest mało aktualne.

MPZP-brak.

Układ przestrzenny - układ przestrzenny wsi to wlelodrożnica o bardzo luźnej zabudowie. Pomiędzy poszczególnymi fragmentami wsi istnieje wiele wolnych przestrzeni - łąki, pastwiska i pola uprawne. Takie rozplanowanie zabudowy daje możliwość oglądania poszczególnych jej frag. mentów z różnych perspektyw. Mankament - duże odległości między zabudowaniami i zespołami budynków. W chwili obecnej w dalszym ciągu taki sposób zabudowy jest kontynuowany. Zabudowa - zabudowa rozproszona; w najstarszej części - zwarta. Nowa, plombowa zabudowa w małym stopniu nawiązuje do charakteru miejsca, a ten element zalecano do brania pod uwaga przy ustalaniu lokalizacji nowych obiektów, ze względu na występowanie wielu osi widokowych i możliwość oglądania krajobrazu z różnych perspektyw.

Zieleń, woda - krajobraz otwarty, na horyzoncie lasy. Nadal niewielkie ilości zieleni wysokiej wewnątrz zabudowy.

Projekty - inwestycja częściowo zrealizowana.

3.41. STARE SIOLKOWICE, GMINA POPIELÓW (2006)

Opracowanie 2006 r.

Pierwsza wzmianka o Siolkowicach Starych pochodzi z 1322 r. Znajduje się ona w liście wyzwoleńczym księcia opolskiego Bolka I do Stanka Wolnego. W tym dokumencie potwierdzono wcześniej nadane prawa i przywileje, udzielone przez księcia biskupa wrocławskiego Jana III.

Nazwa wsi wywodzi się prawdopodobnie od słowa .sioło* lub ziółka', czyli mała osada. Z biegiem lat w dokumentach pojawiają się różne zapisy nazwy miejscowości, m.in. Schoikowz, Sulkowicz, Sodolkowicz, Szalkowitz, Schiolkowitz, Alt-Schalkowitz, a w czasie II wojny światowej - Schalkendorf. Dodatek .Alt-' (stare) pochodzi z II połowy XVIII w., kiedy założono kolonię fryde-rycjańską Nowe Siołkowice^,30.

W czasie opracowania stwierdzono, że układ wsi to wielodróżnica, która w najstarszą części przyjęła formę wsi placowej z dużym, prawie prostokątnym placem zabudowanym ściśle po obu dłuższych bokach, zamkniętym od południa bryłą kościoła pod wezwaniem Św. Michała Archanioła i przeciętym w połowie drogą łączącą Opole z Brzegiem. W tym miejscu wybudowano rondo, które w sposób zasadniczy rozbiło tę historyczną przestrzeń. Wzdłuż zachodniej pierzei placu znajdowała się stara aleja lipowa.

Przez wieś przepływają dwie rzeki; w historycznym centrum znajdował się kiedyś staw (zasypany) połączony ze stawem przy kościele. Staw przy kościele przedzielony został drogą na dwa mniejsze zbiorniki. Kolejny duży staw, zlokalizowany także przy drodze, znajdował się na Klepaczu, w części północnej wsi. Oprócz tego we wsi spotkano szereg studni, które były jej wyróżnikiem.

Miejscowość posiadała duże zaplecze usługowe. Nie miało ono postaci centrum, choć na ul. Św. Michała zauważalna była koncentracja obiektów handlowo-usługowych. Pozostałe usługi rozmieszczone były w różnych częściach miejscowości.

Typowa zabudowa zagrodowa to układ dziedzińcowy, z budynkiem mieszkalnym usytuowanym szczytem do ulicy; zamknięcie podwórza od strony pól stanowiła stodoła.

W miejscowości, przy niektórych budynkach mieszkalnych i przy drogach, znajdowały się ceglane kapliczki o charakterystycznych kształtach. Niektóre z nich datowane są na koniec XIX i początek XX w. Obiekty te wyróżniały: użyty materiał - czerwona cegła i ich architektura - wysokie o wydłużonym kształcie, z wcięciem w jednej trzeciej wysokości, miały dwie wnęki, z których górna, z główną figurą, miała ostrołukowe zwieńczenie, a całość zakończona była daszkiem ze sterczynami.

W ramach projektu opracowano plan zagospodarowania terenu wokół stawów przy kościele (przyjmując temat wiodący, wiążący się z wodą i okolicą) - .Żurawie na stawie', a także otoczenia wybranych studni.

Opracowanie zostało przekazane we wrześniu 2006 r.

^1,0 Materiały Urzędu Gminy z roku 2006.

158