DSC06773

METODA OPRACOWANIA PLANU ROZWOJl

produkcję i przyjęcie dla nich korytarzy dostępności do pól, określenie obszarów wsi wyłączonych spod zabudowy, zaznaczenie położenia gospodarstwa wielkoobszarowego i wyznaczenie jego stref uciążliwości (podobnie postępujemy w przypadku przemysłu).

W rozplanowaniu wsi, w sposobie jej zagospodarowania jest zapisana historia miejsca i pokoleń, które tę przestrzeń urządzały. Dlatego próbując wprowadzać zmiany, dokładać nowe elementy, należy choć w części uszanować istniejący układ i próbować powiązać stare z nowym.

Plansza 3. Analiza kierunków rozwoju wsi

Określenie dotychczasowego kierunku rozwoju przestrzennego wsi odbywało się na podstawie zebranych informacji dotyczących wieku budynków (przyjęte okresy czasowe: do 1945 r., lata 1945-1980, po 1980 r.). Brane były pod uwagę także uzupełnienia zabudowy o budynki aktualnie powstające (budowa na etapie fundamentów). Przyjęte przedziały czasowe wynikały ze specyficznych różnic, przede wszystkim architektonicznych, zauważalnych w zabudowie powstającej w kolejnych latach. W badanym regionie budynki powstałe do 1945 r. to przede wszystkim zabudowa zagrodowa, czasem folwarczna z budynkami o dachach najczęściej dwuspadowych. Drugi przedział - lata 1945-1980 - to czas, w którym na obszarze całej Polski stawiano najczęściej typowe domy w kształcie sześcianów z płaskimi dachami lub inne o bardzo skromnej formie. Natomiast ostatni okres, po roku 1980, to zabudowa o skomplikowanych kształtach, z wielospadowymi dachami o różnym nachyleniu.

Stan techniczny budynków (dobry, średni, zły): zaznaczenie ruin i miejsc po wyburzeniach, zestawienie procentowe stanu technicznego budynków według ulic (jeżeli we wsi występuje więcej niż jedna ulica). Ocena stanu technicznego dotyczyła jedynie wyglądu zewnętrznego obiektów budowlanych.

Ustawienie budynków do drogi (szczytowe, kalenicowe), zestawienie procentowe ulicami (jeżeli we wsi występowała więcej niż jedna ulica).

Wnioski:

Określenie kierunków rozwoju wsi na przestrzeni wieków, a także w ostatnich 50 latach,

■ zaznaczenie terenów wskazanych w dokumentach planistycznych pod zabudowę, co dawało moż-1 liwość wyznaczenia najbardziej korzystnych lokalizacji terenów budowlanych, a tym samym pra-I widłowego rozwoju przestrzennego. Jednocześnie wskazywano obszary wymagające rewitalizacji, I obszary szczególnie cenne, obiekty do wyburzenia, a także określano, jakie ustawienie budynków B przeważa wzdłuż poszczególnych ulic.

Projektując nowy układ zabudowy, należy zachować historyczny kształt z jednoczesnym K nawiązaniem do linii zabudowy i ustawienia budynków w stosunku do ulicy.

Plansza 4. Zabudowa istniejąca - ściany i dachy

Analiza zabudowy obejmowała następujące elementy:

-    rodzaj budulca ścian (drewniane, kamienne, murowane, łączone), rodzaj tynku, kolor elewacji, występowanie elementów sztukatorskich, gzymsów, obramowania okien i drzwi itp. - zestawienia procentowe:

-    dachy - forma dachu (jednospadowy, dwuspadowy, wielospadowy, inna forma), nachylenie połaci dachowych (dach płaski, nachylenie do 30°, 45° i powyżej), materiał pokryciowy dachu, kolor pokrycia - zestawienia procentowe.

Wnioski:

Zaznaczano miejsca z przewagą określonych materiałów użytych do budowy ścian oraz ich jednolitą kolorystyką, wyznaczano obszary, na których występują dachy o przeważającym rodzaju pokrycia, o określonych nachyleniu i kolorystyce, wyznaczano obszary konfliktowe.

Plansza 5. Infrastruktura techniczna

Infrastrukturę techniczną można podzielić na dwie zasadnicze grupy tematyczne:

-    komunikację (klasa drogi, natężenie ruchu, rodzaj nawierzchni, stan techniczny, chodniki, ścieżki rowerowe, przystanki, parkingi, zatoki, tereny kolejowe, mosty, wiadukty);

-    infrastrukturę sieciową podziemną i naziemną (kanalizacja sanitarna, deszczowa, wodociągi, gaz, tereny wodonośne, ujęcia wody, przepompownie, stacje redukcyjne, energetyka i telekomunikacja, stacje transformatorowe).