DSCN0512

61

W)_i 6ciimi!iriij i liineniiiiykn ewnlwemowyoli i>fy,qkhnJni wujowych

ku(it przyporu w zależności od podstawowych parametrów kól tworzących prze* kiadnię:

inva„ =    (2,41)

fi +*i

Przy znanej wartości funkcji ewolwcntowcj lnv«_w, z tabl, 1,2 można określić wsriość- tocznego kąta przypóru. Majfie więe dane: f|,    =V|, X|, « I «t„, można z

wzorów (2,41) I (2,37) obliczyć mee^ywisli) odległość osi przekładni.

(Va«em odległość osi w przekładni może byś zadana. Tak na przykład, w reduktorach ogólnego przeznaczenia stosuje się zwykle znormalizowaną odległość o«i Wartości i normalizowanych odległości osi zaczerpnięto z normy l^JN=7fi/M» .8812,1 podano w labl, 2,2, Piny takim warunku początkowym zachodzi potrzeba

falrileg li Odległości osi przekładni waleowyeli reduktorów ogólnego pnesneeieniii (wyciąg i normy PN=76/M^sHB323)

llffff	Odległość osi a*, mm
1	4Qi 50; 63; 10; 100; 123; 160; 200; 230; 313; 400; 300; 630; 800; 1000
2	71; 90i III; 140; 180; 224; 280; 333; 430; 360; 710; 900 iii ir i r mag = = ~ ——-— ■ —------------- .........' ■-

wyznaczenia współczynników przesunięcia zarysu >V| i X| w celu uzyskania zadanej wartości <t_v, Sumę X|+Xs wyznacza się z prostych przekształceń wzorów (2,37) i (2,41), rozdziału zaś sumy na x_t i Xj dokonuje się z uwzględnieniem innych Jeszcze kryteriów, Odpowiednim rozdziałem lej sumy można bowiem zmieniać w pewnym zakresie kształt zębów, wybierając fragment linii przypory najbardziej korzystny ze względu na promienie krzywizny, grubość zęba i karb u podstawy, liczbę pnyporu i poślizgi zębów, Wymienione parametry występują w obliczeniach wytrzymało* śctowyeh kól zębatych (rozdz, 3 i i), a zalecenia co do doboru wartości X| i xj wynikają z wzorów obliczeniowych i wykresów, np, na rys, 5,28 I 3,29, Można korzystać też z pomocniczych wykresów zamieszczonych w dodatku A,

Analizując wzór (2,41), łatwo można zauważyć, że w przypadku gdy kola są korygowane w ten sposób, że suma współczynników przesunięcia zarysu zębów równa jest zeru (*i*Xi^0), toczny kąt przypora równa się nominalnemu («_w »«), W przypadku zazębienia zewnętrznego stosuje się z reguły oba kola korygowane dodatnio, w związku z czym w większości przypadków w zazębieniu zewnętrznym toczny kąt przyporu będzie większy od nominalnego.

2,1.10. Luzy zazękienlal

Dla zapewnienia swobodnego przemieszczania się podczas współpracy zębów jedpęgo kola we wrębach międzyzębnych drugiego kola, pomiędzy zębami wyma= gane są pewne luzy, Zabezpieczają one przekładnię przed możliwością zakleszcza-

2.1, OtonwirlH >01 wujowych o /cliii. I,    i.

ma się zębów w wyniku niedokładności wykonania, rozszerzalności termicznej i odkształceń sprężystych oraz ułatwiają ruch oleju w zazębieniu. Rozróżnia siCtrys. 2.32):

-    luz wierzchołkowy c,

-    luz boczny (normalny) J_n,

Rys. 2,32, Luzy w zazębieniu

Luz wierzchołkowy uzysk ^e się przez celowe zwiększenie wysokości stopy zębów (np, w zarysie odniesienia wysokość stopy zęba wynosi 1,25 m,, gdy tymczasem wysokość głowy zęba wynosi I m„). Wartość luzu wierzchołkowego w rzeczywistej przekładni może być różna od wartości znormalizowanej (c ■ 0,25 mj, gdyż zalożna Jest ona od wartości promienia okręgów wierzchołkowych i okręgów stóp współpracujących kól oraz od rzeczywistej odległości osi. Oblicza się ją *

Rys, 2.33, Lu* wlenctiolkawy