DSC 64

lisio ryja Aleksandra Wielkiego

ksandra: —_r Mój namilcjszy Antijochu! Proszą cię barzo, aby ze mną przed obliczność matki mojej jechał, aby za tę cześć, którąś mi wyrządził, ciebie darowała. — Gdy to usłyszał Aleksander, był temu barzo rad, przeto iż żądał widzieć królową i jej miasto. Rzekł Kandcolo-wi: — Pojedźmy do cesarza Aleksandra, a uproś mię u niego, a tak wszytkę wolę twoję wypełnię. — I stało się tak; wziąwszy dozwolenie jachał z Kandeolem Aleksander.    ^; :    *

^.Gdy tak w drogę jechali, przyszli na wysokie góry, które prawie przechodziły obłoki; tamże na nich widzieli barzo wysokie drzewa, podobne cedrowemu drzewu, na których były jabłka. Które widząc Aleksander dziwował się barzo. Widzieli też winne drzewka, mające grona niewymownie wielkie, którego by grona jeden człowiek unieść nie mógł, także też i orzechy mając owoc wielki jako malony; tam była niezliczona wielkość małp.

Potem jadąc przyszli ku miastu królowej Kandacis. Gdy usłyszała królowa, iż jej syn Kandeolus, bez urażenia, zdrowy, wespołek i z żoną wracał się ku miastu, a jako też poseł Aleksandrów z nim jachał, uradowała się barzo, natychmiast się ubrała w królewskie szaty, a włożywszy na głowę swoję złotą koronę z kamieniem barzo kosztownym, wyszła przeciw im wespołek z pony swymi przed pałac swój. Była ta królowa niewymownie piękna. Gdy. ją ujrzał Aleksander, widziało się mu, ' jakoby na matkę swą, Olimpiją, patrzył. Pałac jej był niewymownie kosztowny, a szczyt jego od złota i od pereł jasnąl.____

Jakn kotłowa Karidacis Aleksandra wwiodla w pałac a jeco ołiraz jemu ukazała ;tamalo\vany na koi-tynle

^rP

1 edy wstąpił Aleksander wespołck z Kundcolem do pałacu, gdzie tam były łoża z czystego złota sprawione; i wszytek on pałac był ze złota i z kamienia onichino-wego barzo kosztownego, stoły takież i ławy były z kamienia smaragdowego i amatistowego. Filary onego pałacu i łożnic były z kamienia porfirikowego. Miała ona królowa wozów wojennych, ostrych żełaz napełnionych ^nH, słoniów barzo wiele. Pod onym pałacem rozkoszna rzeka płynęła, jasna jako krystał. Tego dnia gociował Aleksander z królową i byli wcieli wespolek z jej syny.

Potem drugiego dnia pojąws/y królowa za rękę Aleksandra i w wiódł a go samego do łożnice, która była złotem i drogim kamienim prz.ychędożona; a tak przechadzając się z nim weszła do inszego gmachu, który był zbudowan z drzewa ebenowego, czarnego, z busi-nowego i z cypresowego, a ten gmach był postawion na kołach przez czarnoksięstwo, a od dwudziestu słoniów z kamienia rytych był wożon; także i ludzie byli na to sprawieni z kamienia czarnoksięstwem, którzy takież chodzili.

Gdy Aleksander począł wchodzić do tego gmachu, natychmiast się gmach on poruszył a począł z nimi ić. Aleksander się zzumiał, a dziwując się barzo, rzekł królowej: — By takowe rzeczy u nas były widziany, zaprawdę by były barzo kosztowne. — Odpowiedziała królowa: — Prawdę mówisz, Aleksander; więcej by u Greków niżli u Indów były dziwne. — Natychmiast gdy usłyszał imię swoje, zasmucił się barzo, a jego