Foto2256

KPZK - Krajowy Plan Zarządzania Kryzysowego

KSRG - Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy

KZGW - Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej

MF - Ministerstwo Finansów

MG — Ministerstwo Gospodarki

MI - Ministerstwo Infrastruktury

MPiPS - Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

MRiRW - Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

MS - Ministerstwo Sprawiedliwości

MSP - Ministerstwo Skarbu Państwa

MSPiR - Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa

MŚ - Ministerstwo Środowiska

MZ - Ministerstwo Zdrowia

NAC - North Atlantic Council (Rada Północnoatlantycka)

NCRS - NATO Crisis Response System

NPOIK - Narodowy Program Ochrony Infrastruktury Krytycznej

NSPK - Narodowy System Pogotowia Kryzysowego

OCK - Obrona Cywilna Kraju

PAA - Państwowa Agencja Atomistyki

PGL LP - Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe

PIG - Państwowy Instytut Geologiczny

ESP - Państwowa Straż Pożarna

RCB - Rządowe Centrum Bezpieczeństwa

RM - Rada Ministrów

RZZK - Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego

SKW - Służba Kontrwywiadu Wojskowego

SWW - Służba Wywiadu Wojskowego

ULC - Urząd Lotnictwa Cywilnego

URE - Urząd Regulacji Energetyki

WCZK - Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego WUG - Wyższy Urząd Górniczy

WZZK - Wojewódzki Zespół Zarządzania Kryzysowego

Wstęp

Dotychczas dobrą cechą polskich przemian po 1989 r. była generalna zgoda wszystkich odpowiedzialnych środowisk politycznych co do fundamentalnych zasad polskiej polityki bezpieczeństwa narodowego i nie wikłania jej ponad miarę w bieżącą walkę polityczną. Wyjątkiem od tej reguły jest problematyka zarządzania kryzysowego, która miała mniej szczęścia - kolejne rządy unieważniały propo-zyqe ustawowe poprzedników. Dotychczasowe próby ustawowej regulacji zarządzania kryzysowego w Polsce były do 2008 r. mocno naznaczone dwiema głównymi osiami sporu: najpierw pomiędzy tzw. koncepcją cywilną a wojskową, następnie pomiędzy koncepcją cywilno-strazacką a cywilno-wojskową. Na spór merytoryczny nakładały się czynniki natury, nazwijmy to, korporacyjno-resortowej, jak i potrzeby bieżącej walki politycznej.

Do 1997 r. jedynymi normami prawnymi regulującymi problematykę zarządzania kryzysowego były odziedziczone po PRL przepisy dotyczące obrony cywilnej. Jej kształt określała ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej' oraz wydane na jej podstawie dokumenty wykonawcze, w szczególności: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1993 r. w sprawie obrony cywilnej²; rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1993 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju, szefów obrony cywilnej województw i gmin oraz zasad i trybu koordynowania przez nich przygotowań i realizacji przedsięwzięć obrony cywilnej'; rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1993 r. w sprawie powszechnej samoobrony ludności⁴.

Tragiczna w skutkach, jak i obnażająca indolencję organizacyjną i merytoryczną dotychczasowych struktur zarządzania kryzysowego i ochrony ludności tzw. powódź stulecia w 1997 r. zaowocowała w następnych latach szeregiem propozycji rozwiązań prawnych oraz zmianami organizacyjnymi. Od stycznia 1997 r. obrona cywilna przeszła z kompetencji MON do MSWiA, ale była to początkowo

¹ Usuwa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskie) (tekst jedn. DzU z 2004 r. nr 241. poz. 2416 ze zm.),

¹ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 września 1993 r. w sprawie obrony cywilnej (DzU nr 93. poz. 429).

^J Rozporządzenia Rady Ministrów z dnu 28 września 1993 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraiu. szefów obrony cywilnej województw i gmin oraz zasad i trybu kierowania, a także koordynowania przez nieb przygotowań i realizacji przedsięwzięć obrony cywilnej (DzU nr 91, poz. 420),

⁴ Rozporządzenie Rady Ministrów z diua 28 września 1993 r. w sprawie powszechnej samoobrony ludności (DzU nr 91, poz. 421).