IMG!14

60

Iiuk coraz słabszy, oddala się. głuszy!

I siał ucichło martwość w jego duszy!

1’czuł samotność i serce zatwardził,

Jakby ostatni przyjaciel nim wzgardził.

VIII

1 ółnoc przed drzwiami usłyszał stąpanie. Krok lekki * coraz pomknie się, i stanie.

Skrzypią pod kluczem klamka zardzewiona.

Ona!» - przeczuło serce — tak, to ona!

Anioł stróż jego! jakie bądź jej grzechy.

Miła mu, piękna, jak anioł pociechy! —

Lecz dziś w niej zmianę widzi wzrok Konrada. Krok bardziej drżący, twarz jej bardziej blada. Spojrzała dziko — w tym wzroku wyczytał To słowo «umrzesz! i o nic nie pytał.

Tak! dziś masz umrzeć! lecz jest sposób. Który nie gorszy niż żal i tortury!* [który...

—    Ja go nie widzę — umiem znieść cierpienia, Com rzekł, powtarzam — Konrad się nie zmienia. Lecz skąd chęć w tobie ocalić zbrodniarza.

Gdy go świat cały potępia, spotwarza.

Gdy, jak bądź srogie ma być ukaranie.

Sam znam, że słusznie zasłużyłem na nie?* —

—    Skąd ta chęć we mnie? — ty mię pytasz o to? Któż mię wybawił, ustrzegł przed sromotą? —

Skąd ta chęć we mnie? — tak ci wiec z mąk długich Oślepła dusza na uczucia drugich,

Że chcesz, bym sama — chociaż wstydem płonę. Zrywała z serca skromności zasłonę? —

Tak jest! — pomimo twych zbrodni, ja czuje Wielkość twej duszy; dziwię się, lituję.

_Kocham nę! - Nie «*    ^e" * ^<,ł*^ren,ni<>-

kochasz drugą, to tc może czulsza, piękniejsi    ‘

Ucz gdzież jest? c*    i" ' twych, nk

_(>nu, się na lo, co ja. nie os nu li? | dziel.

Gdybym ja była twoją o lej dolne Byłbyś już wolny, albo ja przy tobie Żona korsarza! samym go wyprawie!...

Czemże ta pani ma się w domu bawi*

Nie marszcz brwi! nie czas gniewać się a. -Iow . Gdv miecz na włosie wisi nad twą głową.

Jeśli chcesz działać jeśliś działać zdolny Masz. weź ten sztylet pójdź, a będziesz wolny !

Mam iść? — zaprawdę, w brzęczących okowach Piekniebym stąpał po icli sennych głowach!

Patrz! zapomniałaś, widzę, o mym stroju.

A 7 tern narzędziem cóżbym zrobił w boju?*

— Nieufny człeku! — przekupiłam straże;

Chciwe zapłaty, uczynią, co każę.

Dość wyrzec słowo, a więzy twe spadną.

Myślisz, że sama przyjść tu mogłam snadno?

Czas, choć był krótki, użyłam go godnie.

Na twój ratunek — choć może na zbrodnię. Zbrodnię? — nie! — nigdy zbrodnia się nie wyda Śmierć prześladowcy. — Pójdź, zabij Seida! — Cóżto? tyś zadrżał? — skąd ci ta obawa? —

Jam też nie była ni dzika, ni krwawa.

Aż on sam jadem zatruł moją duszę! —

Skrzywdził mię, zelżył — pomszczoną być muszę. Dbwinił o to, czein dotąd gardziłam — ak, choć pod strażą, ja mu wierną byłam. —

* miej się! tv możesz — on nie miał przyczyny.